당신은 주제를 찾고 있습니까 “pokój dla dziecka z autyzmem – Rozwój dziecka z autyzmem 💙“? 다음 카테고리의 웹사이트 https://you.foci.com.vn 에서 귀하의 모든 질문에 답변해 드립니다: you.foci.com.vn/blog. 바로 아래에서 답을 찾을 수 있습니다. 작성자 Podlaskie24 이(가) 작성한 기사에는 조회수 43,083회 및 좋아요 244개 개의 좋아요가 있습니다.
Table of Contents
pokój dla dziecka z autyzmem 주제에 대한 동영상 보기
여기에서 이 주제에 대한 비디오를 시청하십시오. 주의 깊게 살펴보고 읽고 있는 내용에 대한 피드백을 제공하세요!
d여기에서 Rozwój dziecka z autyzmem 💙 – pokój dla dziecka z autyzmem 주제에 대한 세부정보를 참조하세요
Niedowierzanie, strach, niepewna przyszłość – to uczucia, które często towarzyszą rodzicom w momencie gdy dowiadują się, że ich dziecko ma spektrum autyzmu. Jest to zaburzenie o charakterze neurologicznym. Pierwsze objawy ujawniają się już na etapie okresu dziecięcego. Obecny stan wiedzy i medycyny pozwala na coraz lepsze rozumienie autyzmu, a co za tym idzie – pomocy. Wczesne rozpoznanie jest decydujące, ponieważ daje możliwość skorzystania ze specjalistycznej interwencji już w pierwszych latach życia dziecka. To zwiększa szanse na pozytywne efekty terapii maluchów, u których rozwój przebiega nieprawidłowo.
O swoich doświadczeniach opowiedziały nam mamy dzieci autystycznych: 4-letniego Tymka i 8-letniego Alana…
pokój dla dziecka z autyzmem 주제에 대한 자세한 내용은 여기를 참조하세요.
Pokój dla dziecka z autyzmem, czyli jak urządzić domową …
Z badań naukowych nad wpływem kolorów na człowieka wynika, że na dzieci działa uspokajająco kolor zielony i niebieski, dlatego powinien …
Source: pedagogika-specjalna.edu.pl
Date Published: 2/18/2021
View: 3995
Zespół Szkolno – Pokój dziecka z autyzmem
Wiedza dotycząca odbioru bodźców przez dzieci z autyzmem pomoże lepiej dostosować charakter pokoju dziecka. „Zanim zaczniemy wpajać dziecku umiejętności …
Source: zspwawolnica.szkolnastrona.pl
Date Published: 5/21/2021
View: 6529
Jak urządzić pokój dziecka z autyzmem?
… które obowiązują przy urządzaniu pokoju dla dziecka autystycznego. … że dziecko autystyczne powinno mieć specjalnie wyposażony pokój dziecięcy.
Source: pytania.abczdrowie.pl
Date Published: 9/14/2022
View: 5044
주제와 관련된 이미지 pokój dla dziecka z autyzmem
주제와 관련된 더 많은 사진을 참조하십시오 Rozwój dziecka z autyzmem 💙. 댓글에서 더 많은 관련 이미지를 보거나 필요한 경우 더 많은 관련 기사를 볼 수 있습니다.
주제에 대한 기사 평가 pokój dla dziecka z autyzmem
- Author: Podlaskie24
- Views: 조회수 43,083회
- Likes: 좋아요 244개
- Date Published: 2021. 4. 1.
- Video Url link: https://www.youtube.com/watch?v=4k7fOXB0V4w
Co powinno być w pokoju dziecka z autyzmem?
Dla autystyka właściwe będą ściany np. w kolorze stonowanej zieleni, błękitu, beżu, ciepłego różu czy brzoskwini. Kolor ścian najlepiej będzie ograniczyć do dwóch barw. Należy zrezygnować z różnego rodzaju kolorowych, wzorzystych tapet, ponieważ dostarczają one dziecku z autyzmem zbyt wielu bodźców.
Jakie kolory dla dziecka z autyzmem?
Z badań naukowych nad wpływem kolorów na człowieka wynika, że na dzieci działa uspokajająco kolor zielony i niebieski, dlatego powinien dominować w ich pokoju. Sprawdzą się również kolory spokojne, jasne, stonowane. Nie przesadzamy jednak z nadmiarem kolorów – nawet jasnych.
Czego boją się dzieci z autyzmem?
Maluchy z ASD nie reagują również na głos rodziców i nie są zainteresowane innymi dziećmi. Dziecko autystyczne nierzadko boi się domowych hałasów czy nieszkodliwych obiektów (np. pluszowych zabawek).
Co lubią dzieci z autyzmem?
Gry, układanki, klocki, książeczki a nawet mebelki stymulujące rozwój dziecka autystycznego pomagają rodzicom w codziennej terapii. Ale i w zwykłych sklepach z zabawkami znajdziemy zabawki odpowiednie dla dzieci z autyzmem. Trzeba tylko pamiętać, że muszą to być produkty naprawdę wysokiej jakości!
Ile lat żyją dzieci z autyzmem?
Autyzm nie skraca oczekiwanej długości życia. Osoby z autyzmem zwykle umierają jednak w młodszym wieku niż ich rówieśnicy w =populacji ogólnej.
Co jedzą dzieci z autyzmem?
Produkty zbożowe i/lub nuggetsy z mięsa kurczaka były preferowaną żywnością dla 92% dzieci z autyzmem, które miały wybiórcze preferencje żywieniowe. Jedynie dzieci z autyzmem wykazywały zachowania typu picia lub „chomikowanie” pokarmów w ustach.
Czy dziecko z autyzmem krzyczy?
Dzieci autystyczne nie są z natury agresywne. Problematyczne zachowania są u nich wynikiem nieznajomości innej formy komunikacji, niemożności wyrażenia swoich uczuć. Musimy pamiętać, że autyzm jest całościowym zaburzeniem rozwoju, w którym upośledzona jest komunikacja językowa i społeczna.
Czy dziecko z autyzmem rozumie co się do niego mówi?
nie rozumie poleceń ani znaczenia słów “tak” i “nie”, nie reaguje na własne imię, nieprawidłowo używa składni i fonologii, nie rozumie aluzji i metafor.
Jakie zachowania wykluczają autyzm?
Należy również zwrócić uwagę na zachowania stereotypowe, które mogą wyglądać jak machanie rękami bez przyczyny lub kręcenie się w kółko przez dłuższy czas. Zachowania te są dość specyficzne, a rodzice są w stanie zauważyć czy jest to chwilowa zabawa czy cyklicznie powracająca, nieuzasadniona czynność.
Jak śpi dziecko z autyzmem?
Dwie godziny przed snem należy schować grające, świecące zabawki oraz urządzenia elektroniczne, z których dziecko korzysta takie jak tablet lub telefon, ponieważ wywołują one znaczne pobudzenie układu nerwowego a niebieskie światło emitowane przez ekrany obniża wydzielanie melatoniny i w konsekwencji utrudnia …
Czego nie lubi Autystyk?
Autystycy nie potrafią żyć z innymi ludźmi – mit
Zaburzenia ze spektrum autyzmu objawiają się poprzez problemy w relacjach międzyludzkich. Umiejętności społeczne autystyków są słabiej rozwinięte niż u zdrowych osób. Osoby autystyczne często są wycofane, ponieważ w towarzystwie innych osób czują się przytłoczone.
Czego nie robią dzieci z autyzmem?
Dzieci autystyczne cechuje też często brak spontaniczności lub pomysłowości w zabawach, nie proponują czynności, nie wymyślają zabaw. – Dzieci z autyzmem często nie bawią się zabawkami. Kręcą się w kółko, bujają, zabawki ustawiają w szeregu i to jest ich rozrywką. Nie potrafią też bawić się symbolicznie, np.
Czy dzieci z autyzmem mogą jeść słodycze?
Cukier, laktoza, kazeina oraz gluten są więc składnikami, których eliminacja z diety jest koniecznością u dzieci z autyzmem. Żywienie wykluczające te składniki pokarmowe łagodzi objawy trawienno- metaboliczne jak i psychiczne u chorych.
Czy dziecko z autyzmem płacze?
Niemowlęta i małe dzieci z autyzmem są bardzo różne. Jedne dużo płaczą i wykazują ciągły niepokój, trudności z zasypianiem, inne są wyjątkowo spokojne.
Czy dzieci z autyzmem bawią się zabawkami?
Zabawki dla dzieci z autyzmem niczym nie różnią się o tych, którymi bawią się na co dzień wszystkie maluchy. Jednak autyzm, czyli całościowe zaburzenie rozwoju, wymaga od rodziców niestandardowego podejścia do swoich pociech.
Czy dziecko z autyzmem rozumie co się do niego mówi?
nie rozumie poleceń ani znaczenia słów “tak” i “nie”, nie reaguje na własne imię, nieprawidłowo używa składni i fonologii, nie rozumie aluzji i metafor.
Jakie zachowania wykluczają autyzm?
Należy również zwrócić uwagę na zachowania stereotypowe, które mogą wyglądać jak machanie rękami bez przyczyny lub kręcenie się w kółko przez dłuższy czas. Zachowania te są dość specyficzne, a rodzice są w stanie zauważyć czy jest to chwilowa zabawa czy cyklicznie powracająca, nieuzasadniona czynność.
Jak urządzić pokój dla dziecka z autyzmem?
Bardzo często podczas konsultacji rodzice zadają mi pytanie: jak urządzić pokój dla ich dziecka? Na co zwrócić szczególną uwagę? Temat jest mi szczególnie bliski, ponieważ przez pewien czas poza terapią dzieci z autyzmem interesowałam się aranżacją wnętrz do tego stopnia, że ukończyłam kurs wystroju wnętrz.
Oczywiście, dla rodziców i opiekunów dzieci z autyzmem byłoby wspaniale gdyby mieli do dyspozycji nieograniczony budżet oraz architekta wnętrz, który mógłby pomóc w tym trudnym temacie. Rodzice mogą jednak sami stworzyć niepowtarzalną przestrzeń dla swojego malucha.
W przypadku, gdy dziecko jest zdrowe urządzamy pokój trochę „po naszemu”, spełniając swoje marzenia z dzieciństwa – bo tak nam się podoba, bo koleżanka urządziła tak samo, bo w nowym katalogu IKEA pojawiły się prześliczne mebelki itp. Stawiamy bardziej na to, żeby pokój wyglądał jak małe królestwo księcia/księżniczki, takie podejście jest całkowicie zrozumiałe.
Kiedy jednak nasz maluch ma zdiagnozowany autyzm, a przecież nie od urodzenia wiemy, że ma, ale od urodzenia staramy się stworzyć dla niego „królestwo” w jego pokoju, warto jest pomyśleć o urządzeniu i przystosowaniu tego pomieszczenia w trochę inny sposób. Nie oznacza to, że będzie to brzydki pokój, którym nie będziemy się mogli pochwalić przed rodziną i znajomymi.
Od czego zacząć?
Najpierw zastanówmy się, co jest najbardziej istotne w pomieszczeniu, do którego wchodzi dziecko, w którym dziecko przebywa? Co sprawia, że chce zostać dłużej w danym pomieszczeniu, co sprawia, że nie ucieka z niego?
Jest to poczucie bezpieczeństwa. Nie chodzi o odpowiednie zabezpieczenia powierzchni użytkowej czy mebli. Mam na myśli samopoczucie dziecka – odczucie, że w tym pomieszczeniu dziecko czuje się dobrze, bezpiecznie, trochę niczym w ramionach mamy. To jest azyl dla dziecka, jego miejsce, jego „domek na drzewie”.
Poczucie bezpieczeństwa to najistotniejszy i najtrudniejszy do spełnienia element, ponieważ jest on efektem wielu składowych, które omówię poniżej. Należy pamiętać o nim od samego początku projektowania wnętrza.
Lokalizacja:
Ważne jest, aby pokój był zlokalizowany tak, żeby jego okna wychodziły na spokojną część miejscowości. Najgorszym możliwym rozwiązaniem są okna skierowane na ruchliwą ulicę (z mojego doświadczenia pamiętam terapię chłopca z autyzmem w gabinecie, którego okna wychodziły na ruchliwą ulicę, na której były tramwaje, autobusy, zmieniały się światła, a co kilkanaście minut przejeżdżała karetka pogotowia – nie była terapia a walka, ponieważ chłopiec wiedział dokładnie, o której odjedzie i w jakim kierunku tramwaj, o czym informował mnie co 3 minuty, powtarzał też regularnie: czerwone , zielone, stop, idź). Do gabinetu docierały drażniące dźwięki, zapachy spalin, zapachy od pobliskiego „chińczyka”.
Okna pokoju dziecka powinny wychodzić na spokojną okolicę – podwórko z drzewami, park, zamknięte podwórko.
Okna:
Jeśli nie ma możliwości na spokojna okolicę, warto pomyśleć o oknach dźwiękoszczelnych a dokładnie o szybach o podwyższonej akustyczności. Obecnie dostępne są na rynku szyby wygłuszające hałas nawet do 40dB.
Dzieci uwielbiają wyglądać przez oknko, dlatego zainstalowanie firanki z zasłonkami może ograniczać kontakt dziecka ze światem zewnętrznym. Często też zdarza się, że dzieci zrywają firanki. Dobrym rozwiązaniem są rolety przepuszczające światło (tak, żeby dziecka nie drażniło słońce a jednak, żeby w pokoju było naturalne światło). Rolety powinny być neutralne, bez wzorów, deseni, w spokojnych kolorach. Dzieci uwielbiają wszelkie sznureczki znajdujące się przy roletach, trzeba wziąć pod uwagę, że mogą być one szybko zerwane, dlatego warto od razu pomyśleć o innych rozwiązaniach służących do opuszczania i podnoszenia rolety (np. system zasuwania jak przy roletach wewnętrznych dachowych). Sugeruję nie zawieszać w oknie żadnych ozdób, nie zaklejać okien naklejkami i innymi rozpraszaczami.
Lokalizacja pokoju dziecka na planie mieszkania czy domu jest niezwykle istotna. Dziecko będzie się czuło bezpieczniej, jeśli pokój będzie blisko pokoju rodziców oraz blisko łazienki. W niektórych przypadkach przejście z pokoju do toalety mieszczącej się na innym piętrze powoduje niechęć do korzystania z WC i wstrzymywanie potrzeb fizjologicznych.
Drzwi do pokoju:
Powinny łatwo się otwierać i zamykać, klamka powinna być zlokalizowana tak, żeby maluch mógł sam sobie otworzyć drzwi (zamek w drzwiach bez klucza). Drzwi nie powinny mieć przeszklenia (przez które, widać, inne czynności domowników – np. zapalanie światła w innych pomieszczeniach), ponieważ może to rozpraszać dziecko, przeszkadzać we śnie. W przypadku, gdy nasz maluch jest nadwrażliwy na dźwięki warto pomyśleć o drzwiach wytłumiających je.
Warto na drzwiach od strony zewnętrznej umieścić zdjęcie naszego małego lokatora z podpisanym imieniem.
Ściany:
Jeśli mamy ściany z karton gipsu, warto pomyśleć o dodatkowym wygłuszeniu ścian ( panele akustyczne, lub jeśli jest taka możliwość dodatkowa warstwa waty/maty w konstrukcji ściany).
Sugeruję użyć farb łatwościeralnych, o łagodnym zapachu (zapach może szczególnie drażnić dziecko, często się zdarza, ze dorośli nie czują świeżej farby, a dzieci z nadwrażliwością na zapach mogą być przez taki szczegół rozkojarzone i marudzące.
Na etapie malowania ścian można pomyśleć o pomalowaniu części ścian farbą „ tablicową”,- po której dziecko będzie mogło malować kredą, lub farbie magnetycznej, do której można przyczepiać magnesy.
Kolory ścian:
Czy wszystkie kolory są dozwolone? Jak najbardziej wszystkie kolory są dozwolone, ale uważajmy na natężenie barw. Wybieramy bardzo spokojne tonacje kolorów. Najlepiej jasne, jeśli róż to blady róż a nie jaskrawy róż.
Ważne jest, aby nie przesadzić z ilością kolorów. Stawiamy na 2-3 kolory. Im mniej wzorów tym lepiej, co nie oznacza, że musimy zupełnie zrezygnować ze wzorów.
Podłoga:
Bardzo dobrze jest, jeśli dziecko ma możliwość chodzenia boso. Dobrze byłoby, gdyby nie ograniczała go temperatura czy faktura. Ogrzewanie podłogowe – dzieci je lubią i jest to dobre rozwiązanie do chodzenia boso. Dobrze jest jeśli dziecko ma na podłodze różnego rodzaju powierzchnie: podłogę – gładką, posadzkę, drewnianą, dywan jeden z dłuższym włosiem, inny z bardziej szorstkim włosiem. Nadwrażliwość o obrębie stópek dziecka może pojawiać się często, takie rozwiązanie służy stymulacji i przyzwyczajaniu się do różnych powierzchni. Dziecko najczęściej większość dnia spędza w skarpetkach, najczęściej antypoślizgowych, w których skóra stópki nie ma kontaktu z innymi fakturami, dlatego pozwólmy dziecku doświadczać różnych faktur nawet w jego własnym pokoju.
Hak w suficie:
Hak jest bardzo przydatny. Warto umieścić go w miejscu, gdzie po założeniu huśtawki dziecko będzie mogło się swobodnie huśtać, nie obijając się o ściany.
Regał na zabawki:
Regał to ważny element wyposażenia pokoju. Każda zabawka musi mieć swoje miejsce, jest to gwarancją większego poczucia bezpieczeństwa u dziecka. Warto podzielić zabawki na różne kategorie i wybrać taki regał, na którym to wszystko się zmieści. Dziecko powinno samo być w stanie otwierać taki regał i samodzielnie wyjmować, a potem układać w nim zabawki.
Szafa na ubrania powinna być w pokoju dziecka, aby dziecko mogło samodzielnie sięgnąć po skarpetki, czy inne części garderoby.
Mały stolik to kolejny niezbędny element pokoju. To miejsce gdzie nasz maluch będzie z nami wykonywać różnego rodzaju prace plastyczne i inne. Przy tym warto pomyśleć o krzesełkach o odpowiedniej wysokości i takich, które pod naszym ciężarem się nie popsują.
Namiot: wigwam lub namiocik, do którego dziecko będzie się chowało, będzie się w nim wyciszało a może nawet zasypiało.
Łóżko, w przypadku gdy dziecko preferuje łóżko, lub jeśli nie do końca po prostu wygodny materac.
Poducha z granulatem, w której można się utulić.
Dzieci z autyzmem to bardzo często dzieci z zaburzeniami integracji sensorycznej, dlatego warto jest przemyśleć pokój pod kątem sensorycznym i zwrócić uwagę na: zapach – odradzam wszelkiego rodzaju sztuczne zapachy, smak – dzieci bardzo badają środowisko organoleptycznie – biorą wszystko do buzi – liżą, testują, dlatego należy sprawdzić czy nie ma w pokoju dziecka czegoś szkodliwego – zdarza się, że zabawki mają bardzo specyficzny, czy wręcz szkodliwy smak.
Nie wprowadzamy do pokoju dziecka telewizora, komputera czy innych wynalazków współczesnej techniki.
Światło – spokojny żyrandol bez dodatkowych atrakcji świetlnych ale z możliwością regulacji natężenia, światło o ciepłej barwie.
Kontakty powinny być umieszczone wysoko, lub jeśli nisko powinny być dodatkowo zabezpieczone.
Zabawki:
Zabawki, które robią wszystko pozostawiam do zastanowienia dla rodziców. Zabawka, która miga, wydaje niezliczoną ilość dźwięków, można nią manipulować na niezliczoną ilość sposobów to niestety nie jest zabawka. Często dzieci bawią się taką zabawką godzinami, a efekt zabawy jest żaden. Zalecam, żeby w pokoju były przede wszystkim zabawki typu: klocki, układanki, samochody piłki, zabawki tematyczne takie jak domek dla lalek, czy stacja benzynowa. Jeśli twoje dziecko bawi się tylko autami należy rozwijać jego repertuar zabaw i starać bawić się z nim wszystkim. Zabawy tylko jednym rodzajem zabawek – bardzo ograniczają wyobraźnię dziecka.
Warto pomyśleć o jakimś sprzęcie do odtwarzania muzyki (nie komputerze).
Pokój można podzielić na strefy: strefa wypoczynku i uspokojenia (łóżko, materac, pufa, namiot), strefa zabawy na dywanie, strefa zabawy przy stoliku, strefa aktywna – huśtawka (jeśli dziecko rozprasza się kiedy wisi huśtawka można ją zakładać np. tylko na jakiś czas po czym chować), strefa zabawek, które mają swoje miejsce i dziecko o to miejsce dba.
Jeśli mamy możliwość stworzenia pokoju dziecka od początku bo np. Przeprowadziliśmy się do nowego miejsca – tylko pozazdrościć!. Jednak jeśli nie planujemy remontu a chcielibyśmy zmienić wystrój to pamiętajmy, że dzieci z autyzmem długo adaptują się do zmian dlatego nie należy robić radykalnych zmian w pokoju. Zacznijcie od drobnych zmian.
Mam nadzieję, że chociaż trochę pomogłam w powyższym temacie. W razie pytań służę pomocą!
Barbara Kropielnicka- neurologopeda, terapeuta SI, właściciel Centrum RIM
🧩 Pokój dla dziecka z autyzmem
Pokój dla dziecka z autyzmem – jak najlepiej go urządzić?
Każde dziecko w swoim pokoju powinno czuć się dobrze i bezpiecznie. Powinien być on więc tak urządzony, żeby dziecko chciało do niego wracać. Urządzenie pokoju jest bardzo ważne dla każdego dziecka, a szczególnie dla dziecka autystycznego. Dla dziecka z autyzmem własny pokój powinien być stałym miejscem. Wyjaśniamy, jak urządzić go tak, żeby autystyk czuł się w nim dobrze.
Pokój dla dziecka z autyzmem – umiejscowienie w domu
Pokój dziecka autystycznego powinien znajdować się bardzo blisko sypialni jego rodziców. Najlepszym rozwiązaniem będzie, gdy będzie znajdował się zaraz za ścianą. Dziecko będzie czuło się wtedy bezpiecznie, ponieważ rodzice będą obok. Da to również uczucie spokoju rodzicom autystka.
Dziecko z autyzmem powinno ze swojego pokoju mieć także blisko do łazienki. Powinna ona się znajdować na tym samym piętrze, co pokój autystyka. Łazienka nie powinna jednak znajdować się zaraz za ścianą, ponieważ dobiega z niej wiele hałasów.
Pokój dziecka autystycznego – okna, drzwi, ściany, podłoga i oświetlenie
Okna w pokoju dziecka z objawami autyzmu nie powinny wychodzić na ruchliwą ulicę, ponieważ hałas uliczny będzie negatywnie wpływał na dziecko. Najlepiej będzie, jeśli okna będą wychodziły na spokojną okolicę, która nie dostarczy dziecku z autyzmem zbyt wielu bodźców. Jeśli nie jest to możliwe, to w pokoju autystyka powinny zostać zamontowane dźwiękoszczelne okna lub szyby o podwyższonej akustyczności. W oknach lepiej nie wieszać żadnych firan czy zasłon. Dobrym rozwiązaniem będą przepuszczające światło rolety w jasnych, stonowanych kolorach.
Drzwi w pokoju dziecka autystycznego powinny być wytłumione, aby do dziecka nie docierało zbyt wiele hałasów. Lepiej wybrać drzwi, które nie są przeszklone, ponieważ ograniczy to dopływ światła z innych pomieszczeń. Klamka w drzwiach powinna być tak umiejscowiona, aby dziecko nie miało problemów z ich otwieraniem i zamykaniem. Nie powinny mieć one jednak zamka z kluczem.
Kolor ścian najlepiej jest uzgodnić z dzieckiem, ponieważ często jest to dla nich ważne. Powinny być one jednak w jasnych, stonowanych barwach. Dla autystyka właściwe będą ściany np. w kolorze stonowanej zieleni, błękitu, beżu, ciepłego różu czy brzoskwini. Kolor ścian najlepiej będzie ograniczyć do dwóch barw. Należy zrezygnować z różnego rodzaju kolorowych, wzorzystych tapet, ponieważ dostarczają one dziecku z autyzmem zbyt wielu bodźców.
Dziecko z diagnozą autyzmu powinno możliwie dużo chodzić boso, więc warto rozważyć założenie ogrzewania podłogowego, aby mogło to robić także w chłodniejsze dni. Na podłodze w pokoju dziecka z autyzmem można zastosować równe faktury np. podłogę gładką, dywan z krótkim włosiem i dywan z długim włosiem. Takie rozwiązanie bardzo dobrze wpłynie na rozwój dziecka.
Bardzo ważne w pokoju autystyka jest zabezpieczenie niebezpiecznych punktów. Zabezpieczone powinny być przede wszystkim gniazdka elektryczne. Ponadto powinny zostać założone blokady na drzwi, okna i balkon.
Oświetlenie w pokoju dziecka z autyzmem również powinno być dobrze dobrane. Dobrym zastosowaniem będzie jedno główne źródło światła oraz kilka punktowych np. żyrandol na środku sufitu i kilka małych lampek w różnych częściach pokoju. Oświetlenie należy dobrać tak, aby światło było stonowane. Każde źródło światła powinno mieć regulację jasności, którą dziecko może swobodnie sterować.
Sfery pokoju dziecka z autyzmem
Pokój dziecka z autyzmem powinien być podzielony na strefę nauki, strefę zabawy oraz strefę odpoczynku. Strefa zabawy powinna zostać wyznaczona dywanem lub matą. Powinny znajdować się w niej zabawki dostosowane do potrzeb i zainteresowań autystyka. W strefie nauki powinno znajdować się biurko i krzesło. Należy dopasować je do dziecka tak, aby nie powstały wady postawy. Ściana nad biurkiem powinna pozostać pusta. Może zawisnąć na niej jedynie tablica sukcesów autystyka. Strefa odpoczynku powinna zostać wyznaczona przez łóżko lub namiot. Dla dziecka ma to być najbardziej komfortowe miejsce w domu, w którym może się zrelaksować. Pościel w łóżku powinna także być stonowana.
Dowiedz się więcej na temat badań genetycznych dziecka z autyzmem.
Jakie zabawki do pokoju dziecka z autyzmem?
Do pokoju dziecka z autyzmem trzeba także dobrać odpowiednie zabawki. Powinny być one przede wszystkim zgodne z zainteresowaniami dziecka, ale przy tym nie dostarczać mu zbyt wielu bodźców. Nie powinny więc znaleźć się w pokoju zabawki, które są kolorowe, grają i do tego błyszczą. Warto postawić na klocki, układanki, domki dla lalek, książeczki czy piłeczki sensoryczne. Dobrym wyborem będzie też dobranie zabawek, które dziecko może sortować i dzielić według różnych kryteriów.
Co zrobić, gdy podejrzewam u mojego dziecka autyzm?
Jeśli zauważasz u swojego dziecka jakiekolwiek objawy zaburzeń ze spektrum autyzmu, to jak najszybciej skonsultuj je z lekarzem. Cenne dla procesu diagnostycznego będą badania genetyczne na autyzm. Polecane jest nowoczesne badanie WES. Wykonuje się je za pomocą technologii NGS (Sekwencjonowanie Nowej Generacji). Jest to wiarygodne, dokładne i czułe badanie genetyczne dziecka z autyzmem.
Badanie WES sprawdza jednocześnie 23 tysiące genów, w tym ogromną ilość genów które odpowiedzialne są za zaburzenia ze spektrum autyzmu.
Więcej informacji Masz pytania odnośnie badań na autyzm? Napisz do nas na [email protected].
Zobacz też:
⭐Badanie WES cena
⭐Badania immunologiczne u dzieci
⭐Badanie FRAX — czym jest?
Rate this post
Pokój dla dziecka z autyzmem, czyli jak urządzić domową przestrzeń
Autor: Pedagogika Specjalna – portal dla nauczycieli
Opublikowano: 7 lipca 2018 roku.
„Wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej”
Jak urządzić pokój dla dziecka z autyzmem, czyli prostota, natura i minimalizm przestrzeni domowej
Dom powinien być miejscem, do którego każde dziecko chętnie wraca. To azyl i schronienie. W czterech ścianach domu staramy się wygospodarować dla dziecka miejsce, które należy tylko do niego, z którym się w pewien sposób identyfikuje – teren zabawy, nauki i odpoczynku.
Dziecko autystyczne nie przejawia konkretnych, zgeneralizowanych potrzeb dotyczących warunków mieszkaniowych. Rodzice urządzając dla niego pokój powinni kierować się głównie tym, by miejsce to kojarzyło się dziecku z poczuciem bezpieczeństwa i stabilizacji.
Autystyczne dzieci mają problemy z przetwarzaniem sensorycznym. Otaczającą rzeczywistość odbierają jako chaos atakujący nadmiarem bodźców, których nie potrafią znieść. Dla wielu z nich jedyną reakcją na kontakt z otoczeniem jest krzyk, agresja i strach. Urządzając pokój dla dziecka z autyzmem musimy spróbować wejść w jego świat i zrozumieć mechanizmy kierujące jego zachowaniem w taki, a nie inny sposób. Wszystkie dzieci czują się bezpiecznie w miejscach im znanych, bliskich i przewidywalnych. Przestrzeń, w której przebywają, powinna być przede wszystkim uporządkowana i bezpieczna. Aby zredukować niepokój dziecka, stwórzmy obrazkowy plan dnia, aby maluch wiedział, co go czeka, co nastąpi później. Często się do niego odwołujmy i wspólnie planujmy zmiany w jego schemacie. Obrazkowy harmonogram dnia, wykonywanych czynności, wpłynie w pozytywny sposób na życie wszystkich mieszkańców domu.
Wskazówki ułatwiające urządzenie przestrzeni
dziecka z autyzmem
Ograniczamy do minimum bodźce, które dziecku przeszkadzają oraz źle wpływają na jego samopoczucie.
Dziecku źle znoszącemu hałas, nie planujemy pokoju od strony ulicy. Odgłosy dochodzące zza okna: jadące auta, klaksony, hamowanie, nie wpłyną korzystnie na zachowanie malucha. Dziecko z nadwrażliwością słuchową nie powinno mieć również pokoju w pobliżu łazienki, z której dochodzą odgłosy kapiącej lub spuszczanej wody. Należy zadbać o wyciszenie całego domowego otoczenia (poprzyklejać filcowe podkładki pod meble szurające po podłodze, naoliwić skrzypiące zawiasy, chodzić w domu w miękkich kapciach, wyciszyć drzwi i podłogi). Nadwrażliwiec zapachowy raczej źle zniesie sąsiedztwo kuchni i dochodzących z niej zapachów.
Wybieramy kolorystykę.
W pokoju dziecka z autyzmem ważne są kolory, które znacząco wpływają na jego samopoczucie i odbiór otoczenia. Z badań naukowych nad wpływem kolorów na człowieka wynika, że na dzieci działa uspokajająco kolor zielony i niebieski, dlatego powinien dominować w ich pokoju. Sprawdzą się również kolory spokojne, jasne, stonowane. Nie przesadzamy jednak z nadmiarem kolorów – nawet jasnych. Rezygnujemy z wzorzystych, zawierających fakturę tapet. Dla wielu autystycznych dzieci mogą stanowić pokusę do drapania i zrywania.
Wyznaczamy miejsce do nauki, zabawy i odpoczynku.
Pomieszczenie dzielmy na strefy – strefę do nauki, strefę do zabawy oraz strefę odpoczynku.
Strefa do nauki – to stolik i krzesło. Wysokość tych mebli dobieramy do wzrostu dziecka, zapewniając mu tym samym możliwość zachowania odpowiedniej postawy ciała podczas siedzenia. Biurka, czy stolika nie ustawiamy bezpośrednio przodem do okna, szczególnie gdy za nim znajduje się dużo bodźców wzrokowych. Ściana, przy której ustawiamy stolik, również powinna być pusta. Umieszczamy na niej jedynie tablicę korkową – tablicę sukcesów dziecka.
Strefa do zabawy – może wyznaczać ją mata lub dywan – wybierając kolor, grubość oraz tworzywo, z którego jest wykonany, uwzględniamy zaburzone sensoryzmy dziecka. Jednakowe pudełka ułatwią segregację zabawek i znakomicie wpiszą się w strukturę przestrzeni. Pudełka i organizery ustawiamy na wysokości dostępnej właścicielowi pokoju. Zarówno szafki, jak również pudełka na zabawki warto podpisać, co ułatwi dziecku utrwalanie umiejętności odczytywania całościowego wyrazów.
Strefa do odpoczynku – to miejsce, gdzie dziecko będzie mogło wyciszyć się w ciągu dnia, a także uspokoić się wieczorem przed położeniem do łóżka. Sen nocny nie powinien być zakłócany przez czynniki zewnętrzne (tj. światło, czy dźwięki), na co istotnie wpływa sposób urządzenia pokoju. Dodatkowo w przypadku dzieci niedowrażliwych lub nadwrażliwych czuciowo, ogromne znaczenie ma rodzaj i ciężar jego pościeli.
Dobieramy zabawki.
Dzieci ze spektrum autyzmu mają zazwyczaj inne zainteresowania niż ich rówieśnicy. Nadmiar zabawek wprowadza w ich życie chaos i bałagan. Preferują zabawy w sortowanie przedmiotów pod względem kształtu, rozmiaru lub koloru, gdyż te zajęcia działają na nie uspakajająco. Lubią ustawiać przedmioty od największego do najmniejszego lub wprawiać je w ruch. Kupując więc zabawki, uwzględniajmy zainteresowania dziecka i wybierajmy te, które wpłyną na nie stymulująco: zabawki dźwiękowe pobudzające zmysł słuchu (książeczki z odgłosami – zwierząt, ptaków, samochodów), pobudzające zmysł wzroku zabawki o zróżnicowanym kształcie (dobieranki, klocki, puzzle), pobudzające zmysł dotyku zabawki o różnej fakturze (piłeczki sensoryczne, memo dotykowe). Zabawka „przyjaciółka” wypchana ciężkim materiałem może działać wyciszająco na nazbyt pobudzony układ nerwowy dziecka ze spektrum autyzmu. Zwracajmy również uwagę na atesty i certyfikaty zabawek gwarantujące dziecku bezpieczeństwo.
Montujemy oświetlenie.
Oświetlenie w pokoju dziecka to światło główne oraz kilka punktowych źródeł światła (lampka przy biurku, lampka nocna przy łóżku). Optymalne jest światło stonowane, najlepiej z regulacją jasności, jednolite. Włącznik takiego światła (pokrętło) powinno znajdować się na wysokości umożliwiającej dziecku samodzielne zapalanie światła i regulację. Założenie rolet w oknach ułatwi nam regulację dopływu promieni słonecznych, które zwłaszcza w okresie letnim, mogą być szczególnie uciążliwe. Rolety zastąpią łatwe do zerwania firanki i zasłonki.
Zabezpieczamy drzwi balkonowe i okna.
Pamiętajmy o zamontowaniu blokad, aby dziecko nie mogło samodzielnie otworzyć drzwi i okien. Zabezpieczamy również gniazda elektryczne.
Każdy dom jest inny i każda zamieszkująca go rodzina tworzy swój swoisty mikroklimat. To w nim wszystko się zaczyna. Wiążą się z nim dobre, ale też złe wspomnienia. Tylko od jego mieszkańców zależy, czy będą się w nim czuć dobrze. Warto więc zadawać sobie pytania, co w otoczeniu mojego dziecka wywołuje u niego lęk, w jaki sposób mogę wyciszyć jego stan emocjonalny, co jeszcze mogę zrobić, aby wszystkim członkom rodziny żyło się spokojniej i lepiej? Nierzadko wystarczy drobna zmiana: przeniesienie telewizora do innego pomieszczenia, wymiana wykładziny czy oczyszczenie mieszkania z nadmiaru przedmiotów. Każdy, kto w swoim domu czuje się kochany i bezpieczny, powie: „Wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej”.
Autor: Dorota Majcher – pedagog specjalny
Pedagogika Specjalna – portal dla nauczycieli
🧩 Pokój dla dziecka z autyzmem
Pokój dla dziecka z autyzmem – jak najlepiej go urządzić?
Każde dziecko w swoim pokoju powinno czuć się dobrze i bezpiecznie. Powinien być on więc tak urządzony, żeby dziecko chciało do niego wracać. Urządzenie pokoju jest bardzo ważne dla każdego dziecka, a szczególnie dla dziecka autystycznego. Dla dziecka z autyzmem własny pokój powinien być stałym miejscem. Wyjaśniamy, jak urządzić go tak, żeby autystyk czuł się w nim dobrze.
Pokój dla dziecka z autyzmem – umiejscowienie w domu
Pokój dziecka autystycznego powinien znajdować się bardzo blisko sypialni jego rodziców. Najlepszym rozwiązaniem będzie, gdy będzie znajdował się zaraz za ścianą. Dziecko będzie czuło się wtedy bezpiecznie, ponieważ rodzice będą obok. Da to również uczucie spokoju rodzicom autystka.
Dziecko z autyzmem powinno ze swojego pokoju mieć także blisko do łazienki. Powinna ona się znajdować na tym samym piętrze, co pokój autystyka. Łazienka nie powinna jednak znajdować się zaraz za ścianą, ponieważ dobiega z niej wiele hałasów.
Pokój dziecka autystycznego – okna, drzwi, ściany, podłoga i oświetlenie
Okna w pokoju dziecka z objawami autyzmu nie powinny wychodzić na ruchliwą ulicę, ponieważ hałas uliczny będzie negatywnie wpływał na dziecko. Najlepiej będzie, jeśli okna będą wychodziły na spokojną okolicę, która nie dostarczy dziecku z autyzmem zbyt wielu bodźców. Jeśli nie jest to możliwe, to w pokoju autystyka powinny zostać zamontowane dźwiękoszczelne okna lub szyby o podwyższonej akustyczności. W oknach lepiej nie wieszać żadnych firan czy zasłon. Dobrym rozwiązaniem będą przepuszczające światło rolety w jasnych, stonowanych kolorach.
Drzwi w pokoju dziecka autystycznego powinny być wytłumione, aby do dziecka nie docierało zbyt wiele hałasów. Lepiej wybrać drzwi, które nie są przeszklone, ponieważ ograniczy to dopływ światła z innych pomieszczeń. Klamka w drzwiach powinna być tak umiejscowiona, aby dziecko nie miało problemów z ich otwieraniem i zamykaniem. Nie powinny mieć one jednak zamka z kluczem.
Kolor ścian najlepiej jest uzgodnić z dzieckiem, ponieważ często jest to dla nich ważne. Powinny być one jednak w jasnych, stonowanych barwach. Dla autystyka właściwe będą ściany np. w kolorze stonowanej zieleni, błękitu, beżu, ciepłego różu czy brzoskwini. Kolor ścian najlepiej będzie ograniczyć do dwóch barw. Należy zrezygnować z różnego rodzaju kolorowych, wzorzystych tapet, ponieważ dostarczają one dziecku z autyzmem zbyt wielu bodźców.
Dziecko z diagnozą autyzmu powinno możliwie dużo chodzić boso, więc warto rozważyć założenie ogrzewania podłogowego, aby mogło to robić także w chłodniejsze dni. Na podłodze w pokoju dziecka z autyzmem można zastosować równe faktury np. podłogę gładką, dywan z krótkim włosiem i dywan z długim włosiem. Takie rozwiązanie bardzo dobrze wpłynie na rozwój dziecka.
Bardzo ważne w pokoju autystyka jest zabezpieczenie niebezpiecznych punktów. Zabezpieczone powinny być przede wszystkim gniazdka elektryczne. Ponadto powinny zostać założone blokady na drzwi, okna i balkon.
Oświetlenie w pokoju dziecka z autyzmem również powinno być dobrze dobrane. Dobrym zastosowaniem będzie jedno główne źródło światła oraz kilka punktowych np. żyrandol na środku sufitu i kilka małych lampek w różnych częściach pokoju. Oświetlenie należy dobrać tak, aby światło było stonowane. Każde źródło światła powinno mieć regulację jasności, którą dziecko może swobodnie sterować.
Sfery pokoju dziecka z autyzmem
Pokój dziecka z autyzmem powinien być podzielony na strefę nauki, strefę zabawy oraz strefę odpoczynku. Strefa zabawy powinna zostać wyznaczona dywanem lub matą. Powinny znajdować się w niej zabawki dostosowane do potrzeb i zainteresowań autystyka. W strefie nauki powinno znajdować się biurko i krzesło. Należy dopasować je do dziecka tak, aby nie powstały wady postawy. Ściana nad biurkiem powinna pozostać pusta. Może zawisnąć na niej jedynie tablica sukcesów autystyka. Strefa odpoczynku powinna zostać wyznaczona przez łóżko lub namiot. Dla dziecka ma to być najbardziej komfortowe miejsce w domu, w którym może się zrelaksować. Pościel w łóżku powinna także być stonowana.
Dowiedz się więcej na temat badań genetycznych dziecka z autyzmem.
Jakie zabawki do pokoju dziecka z autyzmem?
Do pokoju dziecka z autyzmem trzeba także dobrać odpowiednie zabawki. Powinny być one przede wszystkim zgodne z zainteresowaniami dziecka, ale przy tym nie dostarczać mu zbyt wielu bodźców. Nie powinny więc znaleźć się w pokoju zabawki, które są kolorowe, grają i do tego błyszczą. Warto postawić na klocki, układanki, domki dla lalek, książeczki czy piłeczki sensoryczne. Dobrym wyborem będzie też dobranie zabawek, które dziecko może sortować i dzielić według różnych kryteriów.
Co zrobić, gdy podejrzewam u mojego dziecka autyzm?
Jeśli zauważasz u swojego dziecka jakiekolwiek objawy zaburzeń ze spektrum autyzmu, to jak najszybciej skonsultuj je z lekarzem. Cenne dla procesu diagnostycznego będą badania genetyczne na autyzm. Polecane jest nowoczesne badanie WES. Wykonuje się je za pomocą technologii NGS (Sekwencjonowanie Nowej Generacji). Jest to wiarygodne, dokładne i czułe badanie genetyczne dziecka z autyzmem.
Badanie WES sprawdza jednocześnie 23 tysiące genów, w tym ogromną ilość genów które odpowiedzialne są za zaburzenia ze spektrum autyzmu.
Więcej informacji Masz pytania odnośnie badań na autyzm? Napisz do nas na [email protected].
Zobacz też:
⭐Badanie WES cena
⭐Badania immunologiczne u dzieci
⭐Badanie FRAX — czym jest?
Rate this post
Pokój dla dziecka z autyzmem, czyli jak urządzić domową przestrzeń
Autor: Pedagogika Specjalna – portal dla nauczycieli
Opublikowano: 7 lipca 2018 roku.
„Wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej”
Jak urządzić pokój dla dziecka z autyzmem, czyli prostota, natura i minimalizm przestrzeni domowej
Dom powinien być miejscem, do którego każde dziecko chętnie wraca. To azyl i schronienie. W czterech ścianach domu staramy się wygospodarować dla dziecka miejsce, które należy tylko do niego, z którym się w pewien sposób identyfikuje – teren zabawy, nauki i odpoczynku.
Dziecko autystyczne nie przejawia konkretnych, zgeneralizowanych potrzeb dotyczących warunków mieszkaniowych. Rodzice urządzając dla niego pokój powinni kierować się głównie tym, by miejsce to kojarzyło się dziecku z poczuciem bezpieczeństwa i stabilizacji.
Autystyczne dzieci mają problemy z przetwarzaniem sensorycznym. Otaczającą rzeczywistość odbierają jako chaos atakujący nadmiarem bodźców, których nie potrafią znieść. Dla wielu z nich jedyną reakcją na kontakt z otoczeniem jest krzyk, agresja i strach. Urządzając pokój dla dziecka z autyzmem musimy spróbować wejść w jego świat i zrozumieć mechanizmy kierujące jego zachowaniem w taki, a nie inny sposób. Wszystkie dzieci czują się bezpiecznie w miejscach im znanych, bliskich i przewidywalnych. Przestrzeń, w której przebywają, powinna być przede wszystkim uporządkowana i bezpieczna. Aby zredukować niepokój dziecka, stwórzmy obrazkowy plan dnia, aby maluch wiedział, co go czeka, co nastąpi później. Często się do niego odwołujmy i wspólnie planujmy zmiany w jego schemacie. Obrazkowy harmonogram dnia, wykonywanych czynności, wpłynie w pozytywny sposób na życie wszystkich mieszkańców domu.
Wskazówki ułatwiające urządzenie przestrzeni
dziecka z autyzmem
Ograniczamy do minimum bodźce, które dziecku przeszkadzają oraz źle wpływają na jego samopoczucie.
Dziecku źle znoszącemu hałas, nie planujemy pokoju od strony ulicy. Odgłosy dochodzące zza okna: jadące auta, klaksony, hamowanie, nie wpłyną korzystnie na zachowanie malucha. Dziecko z nadwrażliwością słuchową nie powinno mieć również pokoju w pobliżu łazienki, z której dochodzą odgłosy kapiącej lub spuszczanej wody. Należy zadbać o wyciszenie całego domowego otoczenia (poprzyklejać filcowe podkładki pod meble szurające po podłodze, naoliwić skrzypiące zawiasy, chodzić w domu w miękkich kapciach, wyciszyć drzwi i podłogi). Nadwrażliwiec zapachowy raczej źle zniesie sąsiedztwo kuchni i dochodzących z niej zapachów.
Wybieramy kolorystykę.
W pokoju dziecka z autyzmem ważne są kolory, które znacząco wpływają na jego samopoczucie i odbiór otoczenia. Z badań naukowych nad wpływem kolorów na człowieka wynika, że na dzieci działa uspokajająco kolor zielony i niebieski, dlatego powinien dominować w ich pokoju. Sprawdzą się również kolory spokojne, jasne, stonowane. Nie przesadzamy jednak z nadmiarem kolorów – nawet jasnych. Rezygnujemy z wzorzystych, zawierających fakturę tapet. Dla wielu autystycznych dzieci mogą stanowić pokusę do drapania i zrywania.
Wyznaczamy miejsce do nauki, zabawy i odpoczynku.
Pomieszczenie dzielmy na strefy – strefę do nauki, strefę do zabawy oraz strefę odpoczynku.
Strefa do nauki – to stolik i krzesło. Wysokość tych mebli dobieramy do wzrostu dziecka, zapewniając mu tym samym możliwość zachowania odpowiedniej postawy ciała podczas siedzenia. Biurka, czy stolika nie ustawiamy bezpośrednio przodem do okna, szczególnie gdy za nim znajduje się dużo bodźców wzrokowych. Ściana, przy której ustawiamy stolik, również powinna być pusta. Umieszczamy na niej jedynie tablicę korkową – tablicę sukcesów dziecka.
Strefa do zabawy – może wyznaczać ją mata lub dywan – wybierając kolor, grubość oraz tworzywo, z którego jest wykonany, uwzględniamy zaburzone sensoryzmy dziecka. Jednakowe pudełka ułatwią segregację zabawek i znakomicie wpiszą się w strukturę przestrzeni. Pudełka i organizery ustawiamy na wysokości dostępnej właścicielowi pokoju. Zarówno szafki, jak również pudełka na zabawki warto podpisać, co ułatwi dziecku utrwalanie umiejętności odczytywania całościowego wyrazów.
Strefa do odpoczynku – to miejsce, gdzie dziecko będzie mogło wyciszyć się w ciągu dnia, a także uspokoić się wieczorem przed położeniem do łóżka. Sen nocny nie powinien być zakłócany przez czynniki zewnętrzne (tj. światło, czy dźwięki), na co istotnie wpływa sposób urządzenia pokoju. Dodatkowo w przypadku dzieci niedowrażliwych lub nadwrażliwych czuciowo, ogromne znaczenie ma rodzaj i ciężar jego pościeli.
Dobieramy zabawki.
Dzieci ze spektrum autyzmu mają zazwyczaj inne zainteresowania niż ich rówieśnicy. Nadmiar zabawek wprowadza w ich życie chaos i bałagan. Preferują zabawy w sortowanie przedmiotów pod względem kształtu, rozmiaru lub koloru, gdyż te zajęcia działają na nie uspakajająco. Lubią ustawiać przedmioty od największego do najmniejszego lub wprawiać je w ruch. Kupując więc zabawki, uwzględniajmy zainteresowania dziecka i wybierajmy te, które wpłyną na nie stymulująco: zabawki dźwiękowe pobudzające zmysł słuchu (książeczki z odgłosami – zwierząt, ptaków, samochodów), pobudzające zmysł wzroku zabawki o zróżnicowanym kształcie (dobieranki, klocki, puzzle), pobudzające zmysł dotyku zabawki o różnej fakturze (piłeczki sensoryczne, memo dotykowe). Zabawka „przyjaciółka” wypchana ciężkim materiałem może działać wyciszająco na nazbyt pobudzony układ nerwowy dziecka ze spektrum autyzmu. Zwracajmy również uwagę na atesty i certyfikaty zabawek gwarantujące dziecku bezpieczeństwo.
Montujemy oświetlenie.
Oświetlenie w pokoju dziecka to światło główne oraz kilka punktowych źródeł światła (lampka przy biurku, lampka nocna przy łóżku). Optymalne jest światło stonowane, najlepiej z regulacją jasności, jednolite. Włącznik takiego światła (pokrętło) powinno znajdować się na wysokości umożliwiającej dziecku samodzielne zapalanie światła i regulację. Założenie rolet w oknach ułatwi nam regulację dopływu promieni słonecznych, które zwłaszcza w okresie letnim, mogą być szczególnie uciążliwe. Rolety zastąpią łatwe do zerwania firanki i zasłonki.
Zabezpieczamy drzwi balkonowe i okna.
Pamiętajmy o zamontowaniu blokad, aby dziecko nie mogło samodzielnie otworzyć drzwi i okien. Zabezpieczamy również gniazda elektryczne.
Każdy dom jest inny i każda zamieszkująca go rodzina tworzy swój swoisty mikroklimat. To w nim wszystko się zaczyna. Wiążą się z nim dobre, ale też złe wspomnienia. Tylko od jego mieszkańców zależy, czy będą się w nim czuć dobrze. Warto więc zadawać sobie pytania, co w otoczeniu mojego dziecka wywołuje u niego lęk, w jaki sposób mogę wyciszyć jego stan emocjonalny, co jeszcze mogę zrobić, aby wszystkim członkom rodziny żyło się spokojniej i lepiej? Nierzadko wystarczy drobna zmiana: przeniesienie telewizora do innego pomieszczenia, wymiana wykładziny czy oczyszczenie mieszkania z nadmiaru przedmiotów. Każdy, kto w swoim domu czuje się kochany i bezpieczny, powie: „Wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej”.
Autor: Dorota Majcher – pedagog specjalny
Pedagogika Specjalna – portal dla nauczycieli
przyczyny, objawy, leczenie dziecka z autyzmem
Według badania stanu zdrowia psychicznego Polaków (EZOP II) doświadczenie zaburzeń psychicznych ma za sobą ponad pół miliona dzieci w wieku 7-17 lat. Zaburzenia rozwoju psychicznego dotykają też przeszło 400 tys. najmłodszych do 6. roku życia. Jednym z coraz częściej stwierdzanych problemów jest autyzm. Zaburzenie cechuje się nieprawidłowościami w komunikacji, interakcjach z innymi oraz w zachowaniu i zabawie.
Obserwujesz u dziecka pierwsze objawy autyzmu? Niepokoi Cię jego zachowanie? Nie wiesz, jak sprawdzić, czy ma autyzm? Umów je na konsultację z doświadczonym specjalistą psychologii lub psychiatrii w Mind Health – Centrum Zdrowia Psychicznego. Zachęcamy do zapisów!
Spis treści:
Czym jest autyzm?
Autyzm (zaburzenie ze spektrum autyzmu, ang. autism spectrum disorder, ASD) należy do zaburzeń neurorozwojowych. Charakteryzuje się trudnościami w komunikacji i interakcjach społecznych. Obejmuje też ograniczone i powtarzające się wzorce zachowań. Mogą im towarzyszyć zaburzenia rozwoju intelektualnego i mowy funkcjonalnej. Termin „spektrum zaburzeń” oznacza różnorodność objawów i ich nasilenia.
Konsultacja psychiatry – pierwszorazowa od 260 zł KUP WIZYTĘ
ASD zwykle zaczyna się we wczesnym dzieciństwie. Prowadzi do problemów w funkcjonowaniu osobistym, rodzinnym, społecznym, szkolnym czy zawodowym. Zdolności i potrzeby autystów są zróżnicowane i zmienne w czasie. Niektórzy Pacjenci mogą żyć samodzielnie, a inni – wymagają stałego wsparcia i opieki.
Nie opracowano leku na autyzm. Postępowanie w ASD polega głównie na oddziaływaniach psychospołecznych. Eksperci uważają, że wczesna interwencja terapeutyczna (przed 36. miesiącem życia Pacjenta) ma znaczenie dla rokowania. Dlatego w przypadku zaobserwowania u dziecka niepojących objawów, trzeba niezwłocznie zgłosić się z nim do specjalisty.
Jak często występuje zaburzenie ze spektrum autyzmu?
Autyzm jest zaburzeniem rozwojowym uznawanym za chorobę cywilizacyjną, a według Organizacji Narodów Zjednoczonych należy do najważniejszych globalnych problemów zdrowotnych (obok raka, cukrzycy i AIDS).
Eksperci Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) oszacowali, że autyzm występuje u około 1 na 100 dzieci. Wiadomo też, że zaburzenie jest najpowszechniejszą przyczyną niepełnosprawności najmłodszych w wieku poniżej 5 lat. Autyzm cztery razy częściej rozwija się u chłopców.
Liczba osób z diagnozą ASD rośnie. Wynika to z rozszerzenia definicji zaburzenia, lepszej wykrywalności i większej wiedzy na temat problemu. Formułuje się też przypuszczenia dotyczące związku wyższej zapadalności z różnymi czynnikami środowiskowymi.
Historia badań nad autyzmem
Autyzm u dzieci został po raz pierwszy opisany w 1943 roku. Autor publikacji, Leo Kanner wśród cech zaburzenia wymienił m.in.:
wycofanie społeczne;
małe zaangażowanie w interakcje;
małe umiejętności komunikowania się;
silne przywiązanie do niezmienności otoczenia;
nietypowe funkcjonowanie uczuciowe.
Stworzony przez Kannera termin „autyzm wczesnodziecięcy” bywa do dziś używany przez specjalistów. Jego opis zaburzenia na długo ukształtował myślenie o dziecku autystycznym jako mającym duże trudności poznawcze i stosunkowo niski poziom inteligencji. Dlatego wiele osób z inteligencją w granicach normy nie otrzymywało diagnozy autyzmu i potrzebnego wsparcia.
Niedługo potem, w 1944 roku, opublikowano pracę Hansa Aspergera. Opisał on grupę chłopców z ograniczeniami społeczno-komunikacyjnymi podobnymi do tych, które przedstawił Kanner. Uwypuklił przy tym prawidłowy rozwój intelektualny i językowy swoich Pacjentów. Zwrócił też uwagę na zdolności i potencjał podopiecznych, nazywając ich „małymi profesorami”. Opisane przez Aspergera zaburzenie, będące lekkim autyzmem, otrzymało później nazwę od jego nazwiska.
W kolejnych latach dostrzeżono, że scharakteryzowane przez obu lekarzy problemy są częścią większej grupy całościowych zaburzeń rozwojowych (zaburzeń ze spektrum autyzmu). Specjaliści modyfikowali też myślenie o ASD. Zmieniała się np. definicja najważniejszych objawów, terminologia dotycząca poszczególnych jednostek chorobowych czy miejsce zaburzenia w systematykach. Przejawem aktualnego podejścia do problemu jest m.in. jedenasta rewizja Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób (ICD-11) WHO, która weszła w życie w 2022 roku.
Autyzm a Asperger
Obecnie zrezygnowano z rozróżnienia autyzmu i Zespołu Aspergera. Do tej pory autyzm dziecięcy uważało się za najcięższą postać całościowych zaburzeń rozwoju. By go zdiagnozować, konieczne było stwierdzenie symptomów w obszarze komunikacji, interakcji społecznych oraz zachowania i zabawy. U wielu Pacjentów rozpoznawano przy tym niepełnosprawność intelektualną.
Natomiast Zespół Aspergera to autyzm w stopniu lekkim. Specjaliści diagnozowali go u osób z zaburzeniami komunikacji z innymi oraz zachowania i zabawy. To rozpoznanie otrzymywali Pacjenci, u których nie stwierdzano nieprawidłowości w funkcjonowaniu intelektualnym i ewidentnych zaburzeń w rozwoju mowy.
Konsultacja psychologa dziecięcego od 150 zł KUP WIZYTĘ
Osoby, u których dotąd diagnozowano Zespół Aspergera często przejawiają wyizolowane, nasilone zainteresowania lub ograniczone, powtarzające się wzorce zachowań i zainteresowań. Zauważalne są u nich także:
trudności w nazywaniu i różnicowaniu uczuć;
przywiązanie do stałości;
przesadnie formalne zachowanie;
sztywne przywiązanie do zasad.
Otoczenie postrzega Pacjentów z Aspergerem nie tyle jako chorych, ale jako dziwnych czy źle wychowanych. Nierzadko stają się oni podmiotem żartów, odrzucenia czy przemocy.
Rodzaje autyzmu
W klasyfikacji chorób ICD-11 Światowej Organizacji Zdrowia nastąpiły istotne zmiany dotyczące autyzmu. Wszystkie rodzaje problemu zaliczono w niej do jednej kategorii diagnostycznej „zaburzenie ze spektrum autyzmu”. Obejmuje ona odmiany autyzmu, które wcześniej traktowano jako odrębne jednostki kliniczne, a więc:
autyzm dziecięcy;
Zespół Aspergera;
autyzm atypowy;
inne całościowe zaburzenia rozwoju.
By diagnoza była bardziej szczegółowa i lepiej określała potrzeby Pacjenta, w nowej klasyfikacji WHO uwzględniono dodatkowe informacje. Dotyczą one rodzaju i nasilenia nieprawidłowości w rozwoju intelektualnym i w mowie funkcjonalnej. Dla przykładu, jednostka kliniczna zwana wcześniej Zespołem Aspergera będzie najprawdopodobniej diagnozowana jako „zaburzenie ze spektrum autyzmu bez zaburzeń rozwoju intelektualnego i z łagodnymi zaburzeniami języka funkcjonalnego lub bez nich”.
Do powyższych zmian skłoniły specjalistów:
wyniki badań nad przyczynami ASD;
trudności diagnostyczne związane z występowaniem jednostek o nieostrych kryteriach rozpoznania;
stwierdzanie u jednej osoby w ciągu kilku lat życia innych objawów, co pociągało za sobą zmianę diagnozy.
Termin „zaburzenie ze spektrum autyzmu” nie obejmuje Zespołu Retta. Ten – uwarunkowany genetycznie – problem charakteryzuje się odrębnymi objawami i przebiegiem. Dlatego przeniesiono go do innej kategorii diagnostycznej.
Przyczyny zaburzenia ze spektrum autyzmu
Wiedza na temat przyczyn autyzmu, mimo wysiłków badaczy, nie jest pełna. Hipotezy koncentrują się wokół nieprawidłowego rozwoju lub wczesnego uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego, spowodowanego przez uwarunkowania genetyczne i środowiskowe. Jednocześnie wiadomo, że na powstawanie autyzmu nie mają wpływu błędy wychowawcze czy zaniedbania rodziców.
Czynniki genetyczne
Na duży udział uwarunkowań genetycznych w rozwoju autyzmu wskazują wyniki badań populacyjnych. Stwierdzono w nich znaczący wzrost ryzyka wystąpienia autyzmu u krewnych I stopnia (w przypadku rodzeństwa wynosi ono 18-20%) oraz wysoki współczynnik zgodności rozwoju zaburzenia u bliźniąt jednojajowych (60-90%) w porównaniu z dwujajowymi (0-20%). Oszacowano również, że odziedziczalność (udział czynników genetycznych w ryzyku zachorowania) w ASD wynosi 0,4-0,9. Jest to jeden z najwyższych wskaźników spośród wszystkich zaburzeń zdrowia psychicznego.
Ponadto, autyzm częściej występuje u dzieci z wadami chromosomalnymi. Przykładem jest m.in. zespół łamliwego chromosomu X. Dotyczy on 3-10% chłopców i 5% dziewcząt z całościowymi zaburzeniami rozwoju.
Czynniki środowiskowe
Jako czynniki środowiskowe, które mogą mieć wpływ na występowanie autyzmu, wymieniane są m.in.
wcześniactwo;
zatrucie metalami ciężkimi;
wiek rodziców;
cukrzyca, niedoczynność tarczycy u matki;
stosowanie przez matkę leków przeciwpadaczkowych w trakcie ciąży;
stres prenatalny;
infekcje.
Czy istnieje związek między autyzmem a szczepieniami?
Dostępne dane epidemiologiczne nie wskazują na związek przyczynowy między szczepieniem przeciw odrze, śwince i różyczce a zaburzeniem ze spektrum autyzmu. Badanie sprzed lat, w którym zasugerowano istnienie tej zależności, było obarczone wadami metodologicznymi. Nie ma również dowodów na to, że jakiekolwiek inne szczepienie może zwiększać ryzyko wystąpienia autyzmu.
Jakie są objawy autyzmu?
Autyzm cechuje się uporczywymi trudnościami w komunikacji i interakcjach społecznych. Charakteryzują go także ograniczone, powtarzalne i stereotypowe wzorce zachowań, zainteresowań i czynności. Mogą im towarzyszyć różnie nasilone ograniczenia intelektualne (w tym niepełnosprawność intelektualna) i języka funkcjonalnego. Objawy i ich nasilenie cechują się dużą różnorodnością.
Deficyty w komunikacji i interakcjach społecznych
Obserwowane u osób w spektrum autyzmu ograniczenia w sferze komunikacji społecznej są wielorakie. Zawsze jednak wykraczają poza oczekiwany zakres typowego funkcjonowania, biorąc pod uwagę wiek i poziom rozwoju dziecka. Charakterystyczne symptomy w tym obszarze to m.in.:
niepowodzenia/brak inicjowania lub odpowiadania na inicjowane przez innych interakcje społeczne;
niedostateczne wykorzystanie kontaktu wzrokowego, wyrazu twarzy, postawy ciała i gestów do odpowiedniego regulowania interakcji społecznych;
deficyty w rozumieniu i używaniu języka w kontekstach społecznych oraz brak umiejętności inicjowania i podtrzymywania rozmowy;
trudności w dostosowaniu zachowania do różnych okoliczności społecznych;
niemożność przypisania innym stanów psychicznych;
brak potrzeby dzielenia z innymi radości, zainteresowań czy osiągnięć;
brak umiejętności nawiązywania i utrzymywania typowych relacji rówieśniczych.
Jak rozpoznać, czy dziecko ma autyzm?
Zachowania, zainteresowania czy aktywności przejawiane przez autystę są wyraźnie nietypowe lub nadmierne w stosunku do wieku i kontekstu społeczno-kulturowego. Do symptomów ASD w tej sferze należą m.in.:
skłonność do zachowywania stałości – nawet trywialne zmiany (np. w otoczeniu czy planie dnia) mogą wywoływać u dziecka lęk i napady złości;
nadmierne przywiązanie do rutyny i rytuałów, np. naleganie na codzienne jedzenie tych samych pokarmów czy na poruszanie się tą samą trasą;
brak elastyczności w stosunku do przestrzegania zasad;
zachowania stereotypowe i powtórzeniowe, wykorzystanie przedmiotów lub mowy (np. potrząsanie przedmiotami lub ustawianie ich w szeregu czy echolalia, polegająca na powtarzaniu – jak echo – zasłyszanych słów lub zdań);
powtarzające się i stereotypowe ruchy motoryczne, takie jak ruchy całego ciała (m.in. kołysanie), nietypowy chód (np. chodzenie na palcach), nietypowe ruchy dłoni lub palców oraz postawa;
trwałe zaabsorbowanie jednym lub kilkoma szczególnymi zainteresowaniami, częściami przedmiotów lub określonymi typami bodźców czy niezwykle silne przywiązanie do nietypowych przedmiotów;
nadwrażliwość lub niedowrażliwość na bodźce zmysłowe lub niezwykłe zainteresowanie sensorycznymi aspektami środowiska, np. pozorna obojętność na ciepło/zimno/ból, fascynacja światłami i obracającymi się obiektami, nieadekwatne reakcje na specyficzne dźwięki i fakturę, nadmierne obwąchiwanie czy dotykanie przedmiotów.
Pierwsze objawy autyzmu
Pierwsze sygnały ASD można dostrzec już u niemowląt i małych dzieci. Za kluczowe objawy, które u najmłodszych mogą wskazywać na zaburzenie, uważa się:
brak dzielenia uwagi (np. niepodążanie za wzrokiem osoby dorosłej);
niewskazywanie palcem na interesujące malucha przedmioty;
brak zabaw związanych z naśladowaniem i „na niby”.
Dzieci z autyzmem wykazują też obojętność lub awersję wobec kontaktu fizycznego, np. wobec przytulania. Ponadto nie uśmiechają się na widok twarzy matki i nie reagują ożywieniem, kiedy się zbliża. Nie potrzebują też obecności i uwagi opiekunów.
Do wczesnych objawów autyzmu zalicza się także zaburzenia kontaktu wzrokowego. Dziecko aktywnie go unika (zasłania oczy czy odwraca twarz) lub nie jest zdolne do jego utrzymania (patrzy jak przez szybę). Maluchy z ASD nie reagują również na głos rodziców i nie są zainteresowane innymi dziećmi.
Dziecko autystyczne nierzadko boi się domowych hałasów czy nieszkodliwych obiektów (np. pluszowych zabawek). Ponadto maluch dotknięty zaburzeniem może bawić się w dziwny sposób – jedynie w celu dostarczenia sobie doznań dotykowych.
Symptomami ASD, które występują we wczesnym okresie życia, są też problemy ze snem i z jedzeniem. Te ostatnie przejawiają się trudnościami w przejściu na stałe pokarmy czy ograniczeniem diety do niewielu produktów, np. tylko słodkich, słonych itp.
Dziecko z autyzmem nie zgłasza także złego samopoczucia – jego jedyną reakcją na dolegliwości jest pobudzenie.
Nieprawidłowy rozwój mowy
Niepokój rodziców powinien wzbudzić też nieprawidłowy rozwój języka mówionego. Do jego przejawów zalicza się echolalię oraz brak rozumienia wypowiadanych fraz.
Sygnałem nieprawidłowości jest również mowa monotonna czy śpiewna. U dzieci dotkniętych zaburzeniem mowa może też służyć autostymulacji lub mieć charakter stereotypii (maluch powtarza słowa, zdania czy dźwięki bez związku z aktualną aktywnością).
Dzieci autystyczne odwracają także zaimki osobowe – mówią o sobie „ty”, a o innych – „ja” oraz tworzą nazwy przedmiotów w zależności od ich przeznaczenia lub wymyślają własne słowa.
Kiedy zaczyna mówić dziecko z autyzmem? Część osób dotkniętych zaburzeniem ze spektrum autyzmu nigdy nie zaczyna mówić.
Co można pomylić z autyzmem?
Proces przyswajania umiejętności związanych z interakcjami społecznymi i komunikacją może się różnić u poszczególnych dzieci. Specjalista rozważa diagnozę zaburzenia ze spektrum autyzmu tylko w przypadku wyraźnego i trwałego odchylenia od oczekiwań w tych dziedzinach. Trzeba pamiętać, że u niektórych maluchów powodem trudności w interakcjach społecznych jest nieśmiałość lub zahamowanie behawioralne (tzn. powolne „rozgrzewanie się” do nowych ludzi i sytuacji). Ograniczone interakcje społeczne u takich osób nie wskazują na autyzm.
Mowa dziecka również rozwija się w zróżnicowanym tempie. Samo jej opóźnienie nie oznacza autyzmu, chyba że dziecko przejawia też ograniczoną motywację do komunikacji społecznej i ograniczone umiejętności interakcji.
Ponadto, powtarzalne zachowania lub ograniczone zainteresowania same w sobie nie wskazują na zaburzenie. By można było postawić diagnozę ASD, powinno im towarzyszyć upośledzenie interakcji społecznych i komunikacji.
Zaburzenia współwystępujące z autyzmem
Autyzm cechuje się wysoką współchorobowością. Najczęściej towarzyszą mu:
zaburzenia lękowe;
zaburzenia nastroju;
zaburzenia snu;
ADHD (zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi).
Zaburzenie ze spektrum autyzmu może także współwystępować ze schorzeniami neurologicznymi, takimi jak:
padaczka;
zespół Landaua-Kleffnera;
zespoły z ciągłymi wyładowaniami we śnie wolnofalowym.
Autyści nierzadko cierpią także na fenyloketonurię i alergie pokarmowe.
Szacuje się, że dodatkowe problemy psychiatryczne ma 70-80% osób z autyzmem. Około 40-50% młodzieży i dorosłych z ASD spełnia kryteria dla dwóch lub więcej zaburzeń. Towarzyszące problemy psychiatryczne stanowią jedną z przyczyn zaburzeń behawioralnych, zwłaszcza pod postacią agresji, autoagresji czy zachowań opozycyjnych. Nierzadko bywają powodem pierwszego (przed diagnozą ASD) kontaktu Pacjenta i jego rodziny ze specjalistą.
Autyzm – kiedy udać się do specjalisty?
Co prawda każde dziecko rozwija się we własnym tempie, jednak nieosiągnięcie o czasie niektórych „kamieni milowych” uważane jest za sygnał ostrzegawczy. Po specjalistyczną pomoc należy się zgłosić, jeśli maluch:
nie gaworzy do 12. miesiąca życia;
nie wykonuje gestów, takich jak wskazywanie palcem czy machanie ręką „pa, pa” do 12. miesiąca życia;
nie wypowiada pojedynczych słów do 18. miesiąca życia;
nie wypowiada spontanicznie dwuwyrazowych zdań do 24. miesiąca życia;
traci umiejętności językowe lub społeczne w każdym wieku.
Diagnoza autyzmu
Do rozpoznania autyzmu prowadzi wielowymiarowy proces, który w dużej mierze opiera się na wywiadzie z rodzicami i obserwacji dziecka. W ramach diagnostyki przeprowadzane jest badanie psychologiczne i psychiatryczne. Ocenie podlega też stan wzroku, słuchu i ogólny stan zdrowia Pacjenta. Częścią procesu jest rozpoznanie współistniejących problemów i różnicowanie ASD z innymi schorzeniami (np. objawy neurologiczne mogą imitować symptomy autyzmu lub z nimi współwystępować). W zależności od konkretnej sytuacji, diagnosta zleca dodatkowe badania i/lub konsultacje.
Kryteria diagnostyczne
By postawić diagnozę, specjalista ocenia występowanie deficytów w komunikacji społecznej oraz ograniczonych, powtarzalnych i nieelastycznych wzorców zachowań, zainteresowań i aktywności.
W klasyfikacji chorób WHO ICD-11, jak wspomniano wyżej, rodzaje autyzmu wyodrębniane są na podstawie nasilenia towarzyszących zaburzeń rozwoju intelektualnego i języka funkcjonalnego. Jeśli te parametry nie mają zastosowania, specjalista może zdiagnozować „inne określone zaburzenie ze spektrum autyzmu”, a jeśli są nieznane – „zaburzenie ze spektrum autyzmu, nieokreślone”. W ICD-11 uwzględniono też rozróżnienie ASD na „bez utraty wcześniej nabytych umiejętności” i „z utratą wcześniej nabytych umiejętności”.
Test na autyzm
W polskiej diagnostyce używa się wielu testów pomocnych w rozpoznaniu ASD. Może je przeprowadzić psycholog lub inny specjalista, np. psychiatra, pediatra czy pedagog po odpowiednim przeszkoleniu. Do takich testów należy np. ASRS (Autism Spectrum Rating Scales).
Za złoty standard w diagnostyce zaburzeń ze spektrum autyzmu uważa się wykorzystywanie narzędzia ADOS-2 (Autism Diagnostic Observation Schedule) oraz wywiadu ADI-R (Autism Diagnostic Interview-Revised). Używane są też testy przesiewowe, np. M-CHAT (Modified-Checklist for Autism in Toddlers).
Leczenie autyzmu
Terapię autyzmu dostosowuje się do możliwości, zmieniających się potrzeb i współwystępujących zaburzeń konkretnej osoby. Celem oddziaływań jest:
stymulowanie rozwoju umiejętności społecznych, komunikacyjnych, adaptacyjnych (samoobsługi);
stymulowanie rozwoju poznawczego;
zmiana niepożądanych zachowań.
Rodzicom dzieci z autyzmem oferuje się wiele sposobów postępowania. Na uwagę zasługują te, które zostały oparte na wynikach badań naukowych. Należy wystrzegać się metod niesprawdzonych, bo mogą szkodzić osobom dotkniętym ASD. Do interwencji niezalecanych dzieciom i młodzieży z autyzmem zalicza się stosowanie chelatacji, sekretyny czy hiperbarycznej terapii tlenowej.
Psychoterapia
Odziaływania terapeutyczne, których skuteczność w autyzmie została naukowo potwierdzona, to:
stosowana analiza zachowania (ABA): polega na uczeniu dziecka określonych zachowań i redukowaniu zachowań niepożądanych;
polega na uczeniu dziecka określonych zachowań i redukowaniu zachowań niepożądanych; interwencje poznawczo-behawioralne (CBT): skupiają się na emocjach i myślach oraz ich wpływie na zachowanie dziecka. Program zazwyczaj obejmuje strategie rozpoznawania i stopniowania emocji oraz zachowania, które umożliwiają ich bezpieczne wyrażenie;
skupiają się na emocjach i myślach oraz ich wpływie na zachowanie dziecka. Program zazwyczaj obejmuje strategie rozpoznawania i stopniowania emocji oraz zachowania, które umożliwiają ich bezpieczne wyrażenie; terapia i edukacja osób z autyzmem i zaburzeniami komunikacji (TEACCH): celem programu jest stworzenie kompleksowego, indywidualnego modelu terapii, edukacji, rehabilitacji i opieki dla osób z autyzmem. Używa się w nim metod terapii behawioralnej i terapii zaburzeń sensorycznych;
celem programu jest stworzenie kompleksowego, indywidualnego modelu terapii, edukacji, rehabilitacji i opieki dla osób z autyzmem. Używa się w nim metod terapii behawioralnej i terapii zaburzeń sensorycznych; trening umiejętności społecznych (TUS): to trening grupowy, który bazuje na podejściach behawioralnych i poznawczo-behawioralnych. Uczy właściwych zachowań. Wykorzystuje się w nim m.in. skrypty, historyjki społeczne czy odgrywanie ról;
to trening grupowy, który bazuje na podejściach behawioralnych i poznawczo-behawioralnych. Uczy właściwych zachowań. Wykorzystuje się w nim m.in. skrypty, historyjki społeczne czy odgrywanie ról; trening komunikacji, terapia logopedyczna (VBI): są ukierunkowane na rozwój umiejętności komunikacyjnych i narracyjnych dzieci.
Do metod często stosowanych, których skuteczność nie została niezbicie potwierdzona w badaniach naukowych, należą:
podejścia relacyjne: podkreśla się w nich wagę budowania relacji pomiędzy uczestnikami interakcji;
podkreśla się w nich wagę budowania relacji pomiędzy uczestnikami interakcji; terapia integracji sensorycznej (SI): jest ukierunkowana na poprawę przetwarzania informacji sensorycznych. Część aktualnych badań wskazuje na przydatność SI u dzieci z autyzmem, jednak pod warunkiem, że terapia jest prowadzona zgodnie z oryginalnymi założeniami jej autorki;
jest ukierunkowana na poprawę przetwarzania informacji sensorycznych. Część aktualnych badań wskazuje na przydatność SI u dzieci z autyzmem, jednak pod warunkiem, że terapia jest prowadzona zgodnie z oryginalnymi założeniami jej autorki; treningi słuchowe: niektóre badania potwierdziły skuteczność tej metody u osób z autyzmem.
W związku z wynikami badań oddziaływania te powinny być traktowane jako wspomagające rozwój, a nie jako główne metody pracy z dzieckiem autystycznym.
Leczenie farmakologiczne autyzmu
Nie ma leku na autyzm. Przy pomocy farmakoterapii łagodzi się objawy współwystępujących zaburzeń. Dotychczas udowodniono pozytywne działanie dwóch leków antypsychotycznych II generacji u dzieci i nastolatków z autyzmem, u których występuje drażliwość i agresja. Te preparaty zostały zatwierdzone przez amerykańską Agencję ds. Żywności i Leków (Food and Drug Administration, FDA) jako część kompleksowej terapii trudnych zachowań u osób z ASD.
Czy autyzm da się wyleczyć?
Autyzm trwa całe życie. Z zaburzenia się nie wyrasta. Jednak oddziaływania terapeutyczne, których skuteczność potwierdzono badaniami naukowymi, mogą poprawić umiejętności komunikacyjne i społeczne osoby z autyzmem. Postępowanie wywiera pozytywny wpływ na samopoczucie i jakość życia zarówno Pacjentów, jak i ich rodzin. Niektóre badania wykazały, że mniej niż 5% dzieci z autyzmem całkowicie zdrowieje. Wydaje się jednak, że wpływają na to szerokie kryteria zaburzenia, które umożliwiają postawienie diagnozy u osób z objawami granicznymi.
Życie dziecka z autyzmem
Funkcjonowanie osoby z autyzmem zależy od wielu czynników. Należy do nich:
płeć: przy takim samym nasileniu objawów rokowanie u dziewcząt jest gorsze niż u chłopców;
przy takim samym nasileniu objawów rokowanie u dziewcząt jest gorsze niż u chłopców; czas wystąpienia i nasilenie objawów: perspektywy są gorsze, jeśli autyzm ujawnia się w pierwszych miesiącach życia oraz w przypadku cięższych symptomów;
perspektywy są gorsze, jeśli autyzm ujawnia się w pierwszych miesiącach życia oraz w przypadku cięższych symptomów; częstość pojawiania się samodzielnie inicjowanych interakcji społecznych: im częściej dziecko inicjuje interakcje społeczne, tym rokowanie jest lepsze;
im częściej dziecko inicjuje interakcje społeczne, tym rokowanie jest lepsze; sprawność intelektualna: dzieci z niepełnosprawnością intelektualną, których iloraz inteligencji wynosi poniżej 50, są gorzej przystosowane społecznie;
dzieci z niepełnosprawnością intelektualną, których iloraz inteligencji wynosi poniżej 50, są gorzej przystosowane społecznie; rozwój mowy: dziecko ma większe szanse na lepszy rozwój psychospołeczny, jeśli mowa rozwinie się u niego przed 5. rokiem życia;
dziecko ma większe szanse na lepszy rozwój psychospołeczny, jeśli mowa rozwinie się u niego przed 5. rokiem życia; występowanie napadów padaczkowych: pojawienie się napadów padaczkowych przed 5. rokiem życia pogarsza rokowanie;
pojawienie się napadów padaczkowych przed 5. rokiem życia pogarsza rokowanie; współwystępowanie innych problemów medycznych: większość powikłań wpływa na pogorszenie perspektyw.
Do ważnych czynników, które rzutują na życie dziecka z autyzmem, należy też wiek rozpoczęcia terapii. Wczesne wdrożenie intensywnych oddziaływań poprawia rokowanie. Znaczenie ma również klimat emocjonalny w rodzinie, akceptacja dziecka oraz gotowość jego bliskich do poszukiwania i przyjęcia pomocy.
Autyzm u dorosłych
Część dorosłych autystów prowadzi samodzielny, niezależny tryb życia. Potwierdza to m.in. badanie przeprowadzone wśród osób z ASD w wieku 22-46 lat, z przeciętnymi możliwościami poznawczymi. Naukowcy stwierdzili, że 50% badanych funkcjonowało dobrze. W tej grupie połowa była zatrudniona w pełnym lub częściowym wymiarze. Niemniej tylko 12% mieszkało samodzielnie, a 56% – z rodzicami.
Jakie są objawy autyzmu u dorosłych? Dobrze funkcjonujący dorośli z autyzmem mogą odnosić sukcesy w dziedzinie, która jest przedmiotem ich zainteresowań. Jednak nadal napotykają trudności w interakcjach społecznych. Przejawiają się one m.in. brakiem swobody w rozmowach czy nienaturalnym sposobem mówienia i gestykulacji. Kolejne objawy autyzmu u dorosłych to brak empatii oraz nadmierna otwartość i szczerość w wypowiedziach. Choć są one zgodne z prawdą, mogą urazić. Słabo funkcjonujący dorośli z ASD wymagają przez całe życie opieki i wsparcia innych.
Diagnoza u dorosłego autysty
Zdarzają się również autyści, którzy dopiero w okresie dorosłości otrzymują diagnozę. Rozpoznanie okazuje się punktem zwrotnym w ich biografii. Powodem poszukiwania diagnozy przez dorosłego może być np. rozpoznanie autyzmu u dziecka, skierowanie od specjalisty czy chęć wyjaśnienia swoich problemów emocjonalnych, relacyjnych lub zawodowych. Takie osoby, jako wstęp do profesjonalnego rozpoznania, mogą samodzielnie wykonać prosty test na autyzm u dorosłych AQ (The Autism-Spectrum Quotient).
Źródła:
Dziecko autystyczne – jak dobrać zabawki?
Dziecko autystyczne – jak dobrać zabawki?
Dziecko ze zdiagnozowanymi zaburzeniami ze spektrum autyzmu rozwija się inaczej niż jego rówieśnicy. Jak? To sprawa bardzo indywidulana: każdy autystyk rozwija się w swoim tempie, na swój sposób. Tylko baczna obserwacja rodziców i opiekunów pozwala wychwycić te zależności i tak dobierać zabawki, żeby zmaksymalizować potencjał rozwojowy dziecka. Tu nic nie da się zrobić na siłę!
Dziecko autystyczne jest nadwrażliwe na jedne bodźce i całkiem nieczułe na inne. Uwaga: u każdego autystyka będzie to inny zestaw bodźców, ale tym, co łączy wszystkich jest nietolerancja zbyt głośnych dźwięków, nadmiernego oświetlenia czy w ogóle jednorazowego nadmiar bodźców.
Dziecko autystyczne ma swoje rytuały wyciszające, w których często towarzyszą mu ukochane zabawki. Żeby jednak któraś z zabawek zdobyła status ukochanej, musimy bardzo dobrze rozpoznać potrzeby autystyka. To, co uznamy za trafny wybór, może okazać zabawką zupełnie nietrafioną. W każdym przypadku liczy się to, z czego zabawka jest wykonana: rodzaj materiału, jego faktura/tekstura, kolor, miękkość/twardość.
Czym dziecko kieruje się przy wyborze?
Niejednokrotnie trudno dociec, ale bacznie obserwując autystyka możemy wychwycić pewne zależności i po prostu uznać je i niemi się kierować, kiedy wybieramy nowe zabawki. Nigdy nie wolno uszczęśliwiać dziecka autystycznego na siłę – reakcja będzie odwrotna od zamierzonej, maluch może jeszcze bardziej zamknąć się w sobie, przestraszyć a nawet przerazić i wycofać z relacji.
Baczna obserwacja dziecka na pewno naprowadzi nas na trop i podpowie jak dokonać prawidłowego wyboru. Jeśli planujemy kupić zabawkę na prezent, nigdy nie róbmy niespodzianek. Trzeba zapytać rodziców malucha jaki przedmiot będzie dla dziecka do zaakceptowania albo – jaki ułatwi rodzicom pracę terapeutyczną.
Jak dokonać prawidłowego wyboru?
Specyfika rozwoju dziecka autystycznego polega także na tym, że wypracowuje ono swoje ochronne rytuały na okoliczność relacji ze światem zewnętrznym: z obcymi ludźmi w nieznanych miejscach oraz w relacji z własnymi, trudnymi i niezrozumiałymi emocjami.
Jedne dzieci będą regulować poziom stresu w ruchu – i tym warto kupować zabawki umożliwiające zabawy ruchowe jak skoczki, piłki, konie na biegunach, trampoliny, huśtawki, baseny z kolorowymi piłeczkami. Inne chętniej sięgną po instrumenty muzyczne (cymbałki, bębenki, kastaniety) albo zabawki z pozytywką. Jeszcze inne stanowczo wolą rozładować stres przytulając miękkiego dużego misia.
Prawidłowy wybór to wybór zindywidualizowany. Nie ma więc sensu przetrząsanie internetu w poszukiwaniu sztywnych wytycznych. Każdy autystyk potrzebuje innego rodzaju zabawek. Nie zmienia to jednak faktu, że również każdy autystyk potrzebuje wspierania go w rozwoju ruchowym (mała i duża motoryka) i społecznym.
To na rodzicach i opiekunach spoczywa odpowiedzialność rozpoznania jakie zabawki wspomogą ten rozwój najlepiej. Warto pamiętać, że dzieci autystyczne często lubią zabawki, które pobudzają kilka zmysłów równocześnie: np. świecące piłeczki czy pluszaki z wbudowanym modułem opowiadania bajek.
Zawsze jednak musimy mieć pewność, że tego rodzaju zabawka nie zadziała na zmysły dziecka destrukcyjnie, jest bowiem grupa autystyków, których ten nadmiar bodźców zrazi zamiast ucieszyć.
Czy istnieją specjalne zabawki dla dzieci z autyzmem?
Tak. Znajdziecie je w sklepach z zabawkami terapeutycznymi – logopedycznymi, kreatywnymi, wspomagającymi dzieci z zaburzeniami integracji sensorycznej (zaburzenia te często występują u autystyków).
Są to zwykle zabawki doskonalące określone funkcje motoryczne czy umiejętność rozpoznawania i nazywania emocji. Gry, układanki, klocki, książeczki a nawet mebelki stymulujące rozwój dziecka autystycznego pomagają rodzicom w codziennej terapii.
Ale i w zwykłych sklepach z zabawkami znajdziemy zabawki odpowiednie dla dzieci z autyzmem. Trzeba tylko pamiętać, że muszą to być produkty naprawdę wysokiej jakości! Każde dziecko ma zwyczaj badać nową zabawkę przy pomocy wszystkich zmysłów: także wkładając ją do buzi albo rozbierając ją na części. Nie inaczej czynią autystycy.
Często dziecko z autyzmem rozkłada jakąś zabawkę na części tylko po to, by jedna z nich stała się jego ulubionym gadżetem. Trzeba więc wiedzieć, czy mamy do czynienia z dzieckiem, które będzie swój skarb ściskało w dłoni i przechowywało w kieszonce, czy raczej wsadzi go do buzi.
Malutkie elementy mogą być niebezpieczne! Jeśli dziecko lubi manipulacje miękkimi zabawkami, pamiętajmy, że wszelkiego rodzaju gniotki i zabawki sensoryczne powinny być wypełnione bezpiecznym materiałem.
Jakiekolwiek budzące wątpliwość substancje mogą być groźne i dla dziecka, i dla opiekuna. Najlepsze jest… powietrze. Z kolei kupując zabawki drewniane zwracajmy uwagę na to, czy nie ma żadnych drzazg, pęknięć, sęków, a farby użyte do ich pomalowania są atestowane.
Pamiętajmy, że dziecko z autyzmem ma ograniczoną zdolność komunikacji swoich potrzeb wprost, dlatego to na osobie obdarowującej malucha zabawkami spoczywa całkowita odpowiedzialność trafnego wyboru.
Proponowane produkty
W naszym sklepie łatwo znaleźć zabawki odpowiednie dla dzieci z zaburzeniami ze spektrum autyzmu. Dbamy o to, żeby wszystkie zabawki były bezpieczne, posiadały stosowne atesty oraz – kiedy to konieczne – posiadały instrukcję obsługi.
Zabawki do przytulania
Klasyczne misie ale także inne stworzenia jak słonie, małpki czy lwy szyte z miękkiego pluszu, weluru i bawełny, perfekcyjnie zaprojektowane i starannie wykonane idealnie nadają się do mocnego ściskania i przytulania.
Atestowane materiały, brak oczek/nosków z plastiku (są wyszywane płaskim ściegiem) oraz dobrej jakości wypełnienie sprawiają, że można je podarować każdemu dziecku z autyzmem, które koi swoje lęki tuląc do serca ulubionego pluszaka.
Część pluszaków ma wbudowane łagodnie grające pozytywki, inne można wozić po mieszkaniu albo parkowych alejkach na specjalnym wózeczku. Kolorowe, działające na zmysły zwierzątka to prezent doskonały bez względu na płeć: ucieszy się z niego i chłopczyk, i dziewczynka.
Zabawki stymulujące rozwój motoryczny
Chodzik, jeździk, pchacz, ale także zabawki ogrodowe – huśtawki czy dmuchane baseny mogą okazać się strzałem w dziesiątkę. Dmuchany basen może być używany także w domu. Wystarczy dokupić do niego komplet kolorowych piłek. Wśród piłek mamy i takie, które doskonale nadadzą się to treningu rozpoznawania emocji. Miękkie gumowe piłeczki do ściskania czy piłki zmyłki z przesuniętym środkiem ciężkości mają namalowane buźki zbliżone wyglądem do popularnych emotikonek. Także modny ostatnio fidget spinner może okazać się dla małego autystyka doskonałym prezentem.
Zabawki muzyczne
Kiedy dziecko z autyzmem zakocha się w zabawkach z pozytywką albo instrumentach muzycznych, nie będzie już odwrotu. Stymulacja zmysłów połączy się z poczuciem sprawstwa i nasz dom będzie pełen dźwięków. Mała gitara, perkusja, pianinko, bębenek, cymbałki będą długo i często eksploatowane. Ważne by ich dźwięk był miły nie tylko dla ucha dziecka, ale także opiekunów. Nie kupujmy więc tanich zabawek muzycznych, których prędko wyładowują się baterie, a jakość wydawanych dźwięków jest nie do zniesienia. Inwestycja w zabawki muzyczne jest naprawdę inwestycją na dłużej.
Źródło: https://pixabay.com/pl/ch%C5%82opiec-dzieci-zabawka-zabawa-2549313/
Zabawki plastyczne
Dzieci autystyczne, które kochają doświadczać świata dotykiem na pewno ucieszą z plasteliny, ciastoliny, piaskoliny, piankoliny oraz innych – nazwijmy to – substancji do lepienia i formowania różnych kształtów. Pamiętajmy, żeby kupować wyłącznie sprawdzone i certyfikowane produkty, bo rynek zalany jest chińskimi zabawkami, które nie są po prostu niebezpieczne – kontakt skóry z takimi zabawkami może doprowadzić do uczuleń, poparzeń, odbarwień.
🧩 Jak urządzić pokój dla dziecka z autyzmem? Sprawdź! 🧩
Podczas urządzania pokoju dla dziecka musimy pamiętać o tym, że dziecko powinno się w nim dobrze i bezpiecznie czuć oraz chcieć do niego wracać. Jest to szczególnie ważne podczas urządzania pokoju dla dziecka z autyzmem. Dla autystyków rzeczywistość jest chaotyczna, dlatego ich pokój powinien być uporządkowanym, stabilnym miejscem. Jak go urządzić w taki sposób? Podpowiadamy!
Pokój dla dziecka z autyzmem – umiejscowienie
Pokój dla dziecka autystycznego nie może zostać umiejscowiony w dowolnym miejscu w domu. Powinien on znajdować się jak najbliżej sypialni rodziców. Da to dziecku poczucie, że rodzice są blisko, więc będzie czuło się bezpiecznie. Dzięki takiemu ulokowaniu pokoju spokojniejsi będą także rodzice.
Pokój autystyka powinien być także blisko łazienki. Nie powinien jednak być zaraz obok, ponieważ odgłosy z niej dochodzące mogą negatywnie wpływać na dziecko. Wystarczy, że łazienka będzie znajdowała się na tym samym piętrze, co pokój dziecka z autyzmem.
Pokój dziecka autystycznego – okna, drzwi, ściany, podłogi i oświetlenie
Pokój dla dziecka z objawami autyzmu powinien być zlokalizowany w taki sposób, aby okna wychodziły na możliwie jak najspokojniejszą, cichą okolicę. Kluczowe jest, żeby nie wychodziły one na ruchliwą ulicę, ponieważ hałas z niej dochodzący będzie dostarczał autystykowi zbyt wielu bodźców. Jeśli dom lub mieszkanie jest tak zlokalizowane, że wszystkie okna wychodzą na ruchliwą ulicę, to należy zamontować okna dźwiękoszczelne lub szyby, które mają podwyższoną akustyczność.
W pokoju autystyka w oknach nie powinny wisieć żadne firany czy zasłony nawet w neutralnych, jasnych kolorach. Lepiej wybrać stonowane, przepuszczające światło rolety.
Drzwi do pokoju dziecka z autyzmem nie powinny być przeszklone, aby nie wpadało przez nie do pokoju światło z innych pomieszczeń. Powinny być także wytłumione, aby ograniczyć dochodzące hałasy. Nie powinny mieć one zamka z kluczem, ale klamka powinna być zamontowana w taki sposób, aby dziecko mogło je samodzielnie otwierać i zamykać.
Ściany w pokoju dziecka autystycznego powinny być w jasnych, stonowanych kolorach. Wpłynie to pozytywnie na nastrój dziecka. Dobrym wyborem będzie np. stonowana zieleń, błękit, beż lub ciepły róż czy brzoskwinia. Kolory można łączyć, ale nie powinno być ich więcej niż dwa. Nie powinniśmy na ściany w pokoju autystyka kłaść wzorzystych tapet, ponieważ mogą one drażnić dziecko.
Na dziecko z autyzmem dobry wpływ ma chodzenie boso, więc świetnym rozwiązaniem będzie zainstalowanie ogrzewania podłogowego w pokoju autystyka. Dobrym rozwiązaniem będą też różne faktury na podłodze np. podłoga gładka, dywan z krótkim włosiem i dywan z długim włosiem. Takie zastosowanie będzie stymulować rozwój dziecka i przyzwyczajać je do różnych faktur.
Ponadto w pokoju dziecka z autyzmem powinny być zamontowane blokady na drzwi, okna oraz balkon. Gniazdka elektryczne także powinny być zabezpieczone.
W pokoju autystyka powinno znajdować się oświetlenie główne np. żyrandol powieszony na środku sufitu oraz kilka punktowych źródeł światła np. lampka przy biurku czy lampka nocna. Światło powinno być stonowane i mieć regulację jasności. Wyłącznik czy pokrętło powinno być w zasięgu dziecka, aby mogło je ono swobodnie włączać i wyłączać.
Pokój dziecka z autyzmem – podział na strefy
Pokój każdego dziecka, a szczególnie autystyka powinien być podzielony na 3 strefy:
Strefę zabawy – może być ona wyznaczona np. poprzez dywan. Powinny znajdować się w niej zabawki dostosowane do potrzeb dziecka z autyzmem. Świetnym rozwiązaniem będą takie same pudła służące do segregacji zabawek.
Strefę nauki – powinno znajdować się w niej krzesło oraz biurko lub ewentualnie stolik. Muszą być one tak dopasowane, aby nie doprowadzić do wad postawy u dziecka. Biurko powinno stać pod ścianą, na której zawieszona może być jedynie tabliczka sukcesów dziecka.
Strefę odpoczynku – jest to strefa, w której dziecko może się wyciszyć i odpocząć. Może to być np. łóżko czy namiot. Ważne jest, aby pościel w nim nie była zbyt kolorowa i wzorzysta.
Pokój dziecka z autyzmem – zabawki
Zabawki dla autystyka nie powinny dostarczać mu zbyt wielu bodźców. W jego pokoju nie powinny więc znaleźć się zabawki, które jednocześnie są kolorowe, błyszczą i wydają dźwięki. Warto wybierać zabawki, które dziecko może sortować według różnych kryteriów np. koloru czy kształtu. Świetne dla autystyka będą zabawki, które pobudzają jego zmysły, ale niezbyt wiele zmysłów jednocześnie. Można więc wybrać np. klocki, układanki, domki dla lalek, piłeczki sensoryczne czy książeczki.
Czy moje dziecko ma autyzm?
Jeśli zauważasz u swojego dziecka objawy zaburzeń ze spektrum autyzmu np. zaburzenia mowy ograniczone zachowania i zainteresowania czy problemy w kontaktach międzyludzkich, to jak najszybciej skonsultuj je z lekarzem. Pomocne w postawieniu diagnozy będą badania genetyczne np. nowoczesne badanie WES. Jest ono wykonywane za pomocą technologii NGS (Sekwencjonowanie Nowej Generacji). Badanie WES potwierdzi lub zaprzeczy Twoim obawom. Badanie genetyczne autyzmu pozwoli również na poznanie przyczyny zaburzeń. Dzięki temu możliwe będzie wdrożenie skutecznej terapii.
Jeżeli zdecydujesz się na wykonanie badania genetycznego autyzmu warto zwrócić uwagę, aby było to badanie wykonywane w rekomendowanym laboratorium spełniającym najwyższe normy jakości.
Więcej informacji Masz pytania odnośnie badań? Napisz do nas na [email protected].
Zobacz też:
Badania genetyczne noworodka
Autyzm – badania metaboliczne
Diagnoza autyzmu
Jak urządzić pokój dla dziecka z autyzmem?
/ Pokój dziecka ze specjalnymi potrzebami
Jak urządzić pokój dla dziecka z autyzmem?
Szukasz najlepszych rozwiązań, jak urządzić pokój dla dziecka z autyzmem? Myślisz, że stworzenie odpowiedniej aranżacji jest dla ciebie za drogie i wymaga zbyt wiele czasu? Nic bardziej mylnego. Przygotowaliśmy kilka sprawdzonych sposobów, dzięki którym wykreujesz wspaniałą przestrzeń dla dziecka o specjalnych potrzebach.
Jak urządzić pokój dla dziecka z autyzmem – poczucie bezpieczeństwa
Jeśli zadajesz sobie pytanie, jak urządzić pokój dla dziecka z autyzmem, to najlepsza odpowiedź brzmi: bezpiecznie. Poczucie bezpieczeństwa to dla dzieci autystycznych jedna z najważniejszych rzeczy.
Zadbaj o ciszę i minimalizm
Pokój dla dzieci o niezwykle wrażliwych narządach słuchu powinien być wyciszony. Wytłumiające wszelkie hałasy drzwi, a na podłogach miękkie dywany – to zapewni upragnioną ciszę i spokój. W dodatku dzieci z autyzmem lubią chodzić po miękkich powierzchniach. Dobrze też, jeśli pokój dziecięcy znajduje się jak najbliżej sypialni rodziców, aby dziecko mogło czuć się bezpiecznie oraz liczyć na pomoc o każdej porze dnia i nocy.
W czasie urządzania przestrzeni dla dzieci autystycznych postaw na minimalizm. Im mniej mebli, tym przestrzeń bardziej przejrzysta i uporządkowana. W aranżacji dziecięcego pokoju wykreuj trzy podstawowe strefy: strefę do zabawy, strefę do nauki i rozwijania swoich umiejętności oraz strefę do wypoczynku.
Cenne wskazówki
W czasie urządzania pokoju dla dziecka autystycznego unikaj:
światła fluorescencyjnego – zamiast niego postaw na miękkie światło.
mebli, ścian i tekstylnych dodatków w jasnych, kontrastujących kolorach lub ze zbyt dużą liczbą wzorów – postaw na odcienie kremowe, słoneczne i szarości.
dużej liczby mebli oraz zabawek – wszystkie zabawki posegreguj tematycznie i umieść w odpowiednio oznaczonych pojemnikach.
Źródło: https://www.galeriabukowski.pl/pl/blog/Jak-urzadzic-pokoj-dziecka-Strefa-wypoczynku%2C-zabawy-i-nauki/65
Zapewnij nieograniczony niczym widok
Dzieci z autyzmem lubią obserwować to, co dzieje się na zewnątrz. Warto zatem zrezygnować z firanek i zasłon w oknach. Zamiast nich wybierz transparentne osłony okienne delikatnie filtrujące światło słoneczne lub plisy, dzięki którym błyskawicznie odsłonisz okno. Pamiętaj, aby chronić pokój dziecięcy przed intensywnymi, oślepiającymi promieniami słonecznymi, a także nadmiernym przegrzaniem.
Wymarzone kryjówki
Pokój dla dziecka z autyzmem powinien być przytulny i kojarzyć się z bezpieczeństwem. Dzieci uwielbiają, kiedy mogą chować się w małych kryjówkach. Warto zatem wykreować w pokoju wyjątkowy azyl oddzielony od reszty przestrzeni delikatną zasłoną. Możesz rozstawić w nim gotowe dziecięce namioty lub domki do zabawy. W takich kryjówkach dziecko doskonale wyciszy się i poczuje bezpiecznie. To także idealne miejsce do ochrony przed nadmiarem wzrokowych bodźców.
Źródło: http://regiodom.pl/portal/wnetrze/projekty-wnetrz/gadzety-i-dekoracje-do-pokoju-malego-dziecka-i-nastolatkinastolatka-zdjecia
Przyciągające wzrok oświetlenie
W pokoju dla dziecka z autyzmem oświetlenie odgrywa bardzo ważną rolę. Oprócz głównego strumienia miękkiego i przyjemnego dla oczu światła pomyśl o sensorycznych lampkach. Lampy lawowe lub połyskujące kule disco przyciągają wzrok dzieci niepowtarzalnym kolorem i efektem, pomagają pozbyć się stresu.
Źródło: https://www.lampsandco.pl/blog/aranzacje/jak-urzadzic-pokoj-dziecka
Wygodne siedziska
W czasie siedzenia przy biurku lub stoliku dziecko z autyzmem wymaga odpowiednio dostosowanego siedziska. Najlepszymi rozwiązaniami, które idealnie sprawdzą się w pokoju dzieci ze specjalnymi potrzebami, są terapeutyczne krzesełka z piłką rehabilitacyjną. Tego typu siedzisko posiada wiele zalet – pomaga w rozwijaniu integracji sensorycznej i zmysłu równowagi, a także poprawia postawę. Oprócz wygodnego siedziska w pokoju dziecka z autyzmem warto zamontować huśtawkę, małą trampolinę i równoważnię. Szybko przekonasz się, jak domowy plac zabaw pozytywnie wpływa na nastrój dziecka.
10 sposobów na urządzenie pokoju dla dziecka z autyzmem
1. Jeżeli nie wybraliśmy jeszcze pokoju albo chcemy zmienić jego lokalizację w domu, zdecydujmy się na ten który znajduje się blisko łazienki. Umożliwi to większemu maluchowi szybkie przemieszczanie się do toalety, nie będzie musiał przechodzić przez korytarz, pokój lub pokoje co nie rozproszy dziecka.
2. W samym pokoju bardzo istotne są kolory. Jak wiemy wpływają one na nasze samopoczucie i odbiór otoczenia. W pokoju dziecka z autyzmem ważne są kolory spokojne, stonowane, takie jak brzoskwinia, jasna żółć, beż, biel. Ważne jest zachowanie proporcji w kolorach. Nie układajmy wzorzystych i kolorowych tapet, nie dodawajmy kolorowych pudełek i akcesoriów dekoracyjnych. Zadbajmy o jasny ton w szczegółach jak i w tle.
3. Przestrzeń pokoju należy zaaranżować tak, aby każda aktywność miała swoje miejsce. Pomieszczenie podzielmy na strefy – strefa ruchu, strefa nauki, strefa snu, wypoczynku oraz ubierania się. Łóżeczko powinno być blisko szafy i komody, pod inną ścianą powinny znaleźć się pudełka z zabawkami, wygodny i bezpieczny dywan, a pod inną biurko z krzesłem, regał i miejsce na akcesoria szkolne.
4. Gniazda elektryczne powinny być rozmieszczone tak, aby dziecko nie mogło sobie zrobić krzywdy. Światła powinny być stonowane, najlepiej z regulacją jasności, jednolite. Włącznik takiego światła (pokrętło) powinno znajdować się na wysokości umożliwiającej dziecku samodzielne zapalanie światła i regulację.
5. Kupując zabawki szczególnie zwracajmy uwagę na atesty i certyfikaty gwarantujące bezpieczeństwo.
6. Dla dziecka z autyzmem rozpraszające są dźwięki, zadbajmy więc o wygłuszenie pokoju tak, aby odgłosy z ulicy, telefony, muzyka nie miały niebezpiecznego wpływu na odbiór otoczenia. Jest mnóstwo sposób na zgłuszenie dźwięków, od instalacji dobrych okien, przez ilość miękkich materiałów w pokoju, po izolację akustyczną pomieszczenia.
7. Modnym dziś sposobem na zapewnienie bezpieczeństwa każdego dziecka w domu są elementy zabezpieczające . Jest ogromny wybór zabezpieczeń drzwi, szafek, szuflad, kantów mebli, zatyczki do gniazd elektrycznych. Tak jak w zabawkach, ważne są certyfikaty i atesty, zwłaszcza dla dzieci z autyzmem.
Zabezpieczenie drzwi BabyOno
Zabezpieczenie narożników BabyOno Zabezpieczenie gniazd elektrycznych BabyOno
8. Bardzo przydatnym dodatkiem do pokoju dziecka z autyzmem może okazać się modna dziś i użyteczna farba magnetyczna. Możemy pomalować nią wybrany fragment ściany, lub całą ścianę w strefie zabawy i ruchu, aby dziecko mogło po niej pisać i rysować kredą, przypinać i rozwijać swoją wyobraźnię, lub komunikować się z rodzicem.
9. Pamiętajmy o zabezpieczeniu drzwi balkonowych i okien, istotne są blokady aby dziecko nie mogło samodzielnie ich otworzyć. Ważne są również jednolite, mocno chroniące przed światłem rolety w oknach, zwłaszcza w porze letniej kiedy jasne światło może rozproszyć bawiące się w pokoju dziecko.
10. Coś dla rodzica – zadbajmy aby w pokoju pojawił się wygodny fotel lub krzesło aby ułatwić sobie i maluchowi opiekę, stały kontakt. Oprócz miejsca do siedzenia dla rodzica ważne jest też siedzisko dla dziecka, tutaj możemy pomyśleć o pufie przy miejscu gdzie dziecko się ubiera, np. do zakładania skarpetek.
Przykładowy pokój dla dziecka a autyzmem, jasny i przestronny z małą ilością kolorów i drobnych elementów.
Przedszkolny w Wąwolnicy
„Niezdolność zrozumienia otaczającego świata prowadzi do poczucia zagubienia, a to z kolei, jak sądzę, jest przyczyną całego lęku. Z kolei lęk powoduje chęć wycofania się. Cokolwiek wpływa na zmniejszenie poczucia zagubienia, jednocześnie łagodzi lęk, a co za tym idzie, poczucie izolacji i rozpaczy; w ten sposób życie stać się może trochę bardziej znośne. Gdyby inni mogli choć przez parę minut poczuć, jak to jest mieć autyzm, wiedzieliby jak pomóc.”
TERAPIA DZIECKA ZE SPEKTRUM ZABURZEŃ AUTYSTYCZNYCH W DOMU – POKÓJ PRZYJAZNY SENSORYCZNIE ORAZ SPRZYJAJĄCY OPTYMALNEMU ROZWOJOWI.
Wydarzenia ostatnich tygodni oraz przypadający w owym czasie światowy dzień autyzmu nakłoniły mnie do poruszenia istotnego, chociaż nie zawsze oczywistego problemu dostosowania najbliższego otoczenia dziecka do jego psychofizycznych potrzeb i możliwości. Praca z dzieckiem w okresie zaostrzeń władz dotyczących, min. zamknięcia placówek oświatowych spada głównie na rodziców. Należy pamiętać, że istnieją również inne sytuacje, w których terapia ogranicza się jedynie do miejsca domu rodzinnego (podczas ferii, wakacji, pogorszenia zdrowia fizycznego). Zatem trzeba wiedzieć, jak zorganizować przestrzeń, aby była dla dziecka, poza innymi domownikami, miejscem swobodnych działań, wypoczynku i pracy. Środowisko, w którym przebywa powinno być optymalne dla jego rozwoju. Ma stymulować ale jednocześnie nie może być przepełnione bodźcami. Rodzice mają niełatwe zadanie.
Najważniejszym pomieszczeniem każdego podopiecznego wydaje się być jego pokój, dlatego ograniczę się do dostosowania jego wyglądu oraz sposobu wykorzystania elementów wyposażenia do codziennej terapii dziecka z autyzmem w domu.
Pokój dziecka z autyzmem jak i wielu dzieci ze szczególnymi potrzebami pełni rolę nie tylko sypialni i miejsca do odrabiania lekcji. Od wczesnego dzieciństwa pełni rolę gabinetu terapeutycznego. Jest kontynuacją tego, gdzie pracuje na co dzień (przedszkole, poradnia), ale też miejscem relaksu i wyciszenia. Powinien zatem dawać poczucie bezpieczeństwa. Rodzice wiedzą najlepiej, że praca z dzieckiem z całościowymi zaburzeniami rozwojowymi to praca przez całą dobę (wykluczając sen), siedem dni w tygodniu, przez cały rok. Tak naprawdę, nigdy nie jest ukończona. Intensywne, systematyczne i konsekwentne działania prowadzą do nabywania umiejętności kluczowych: gotowości do kontaktów społecznych na poziomie emocjonalnym jak i komunikacyjnym. Odpowiednio dopasowany pokój znacznie ułatwi ten proces, a także da dziecku wytchnienie na poziomie sensomotorycznym. Nie mam na myśli tego, aby rodzice wykonywali pośpiesznie remonty, wyburzali ściany i przewracali wszystko do góry nogami, ale (jeżeli jest taka potrzeba) konsekwentnie, systematycznie dostosowywali otoczenie, tak aby optymalnie wpływało na rozwój dziecka. W dobieraniu kryteriów, według których będę omawiać zagadnienie posłuży mi specyfika funkcjonowania osób z ASD (Autism Spectrum Disorder). Pomieszczenie powinno mieć jasną, przewidywaną strukturę, a także być przyjazne sensorycznie. Wiedza dotycząca odbioru bodźców przez dzieci z autyzmem pomoże lepiej dostosować charakter pokoju dziecka.
„Zanim zaczniemy wpajać dziecku umiejętności poznawcze, powinniśmy doprowadzić otoczenie do stanu, w którym byłoby ono znośne (…). Żadne dziecko nie jest w stanie uczyć się w stanie ciągłego balansowania na granicy wybuchu i załamania”
[J. Greene]WZROK
Przetwarzanie danych, pochodzących z analizatora wzrokowego przez osoby z całościowymi zaburzeniami rozwojowymi, trwa dłużej niż u innych ludzi. Dzieje się, tak, ponieważ każdemu fragmentowi obrazu przyporządkowują znaczenie. Wchodząc do pomieszczenia nie patrzą na całość jego wyglądu, lecz skupiają wzrok na szczegółach. Wymaga to poświęcenia większej ilości czasu na poznanie otoczenia, niż kiedy patrzyliby od ogółu do szczegółu, jak większość ludzi. Patrzenie na ten sam obiekt, ale pod innym kątem rozpoczyna na nowo cały proces percepcji. W związku z powyższym, osoby z autyzmem mają problem, między innymi z patrzeniem w oczy, ponieważ analiza wzrokowa jest dla nich dodatkowym wysiłkiem. Aby ułatwić dziecku skupienie się na tym, co dla nas w danym momencie jest ważne, np. głos, musimy zapewnić mu maksymalną izolację od bodźców rozpraszających (dystraktorów).
Omawiając praktyczne rady, zacznę od kolorystyki. Coraz więcej słyszy się opinii, że duża liczba osób ze spektrum autyzmu preferuje kolory o odcieniach szarości oraz zgniłą zieleń. Intensywne kolory nie wpływają pozytywnie na ich przeciążone bodźcami organizmy. Natomiast skłonność do szarości i ciemnych zieleni może wynikać z faktu, iż dawno zbadano, że kolory wpływają na funkcjonowanie psychiczne człowieka. I tak zielenie działają kojąco, uspokajająco, dlatego często możemy je spotkać w budynkach instytucji publicznych (np. przychodnie, szpitale), a szarości oznaczają neutralność, są najbardziej obojętne dla oczu (odbijają mniej światła od białego, ale nie przytłaczają jak ciemne kolory). Mając tą świadomość, warto odpowiednio dopasować kolorystkę otoczenia (szczególnie ścian) do pociechy. Można sobie wyobrazić, jak budzące się rano dziecko od razu „wrzucane jest” przez zaburzony odbiór bodźców w świat pełen jaskrawości. Dotyczy to kolorów ścian, elementów dekoracji, naklejek, bądź wzorzystych tapet. Do tego dochodzi wielorakość zabawek (temat zabawek omówiony zostanie niżej). Zaczynając dzień od razu musi walczyć z nadmiarem bodźców, a przed nim jeszcze dwanaście godzin ciężkiej pracy, ponieważ osoba z autyzmem cały czas pracuje nad radzeniem sobie z otaczającym ją światem. Spokojna kolorystyka dotyczy również podłogi i dywanu w pokoju dziecięcym. Wszelkie wzory i popularna na wykładzinie mapa miasteczka z uliczkami, nie jest mile widziana. Kolor dodatkowy, żywy, np. czerwony, może jak najbardziej występować, jednak należy pamiętać, aby nie był dominujący. Nie chcemy przecież dziecięcego pokoju zamieniać w pokój dorosłej osoby, tym bardziej, że wiele dzieci z autyzmem dzieli go z rodzeństwem. Niech pozostanie on dziecięcy, jednak należy wziąć pod uwagę wyjątkowość funkcjonowania osób z ASD oraz stres z jakim muszą radzić sobie na co dzień wynikający z przebodźcowania.
Rodzice najlepiej znają swoje dziecko, a jak wiadomo, każde jest inne. Sami też będą wiedzieć, na ile ilość barw i wzorów nie przytłoczy ich dzieci. Jeżeli nie są pewni swojego wyczucia w urządzaniu pokoju dziecka z zaburzeniami, po przeczytaniu całego tekstu będą lepiej wiedzieć, z jakimi trudnościami muszą radzić sobie osoby z autyzmem. Zaznaczę, że nie będziemy dotykać wszystkich aspektów funkcjonowania osoby z ASD. Wracając do tematu, jeżeli chodzi o oświetlenie, główne polecam wybierać tonację światła naturalnego, najbardziej zbliżonego do dziennego o temperaturze między 3000 – 4000 stopni Kelwina. Do lampki nocnej wybierajmy kolory ciepłe, poniżej 3000 stopni Kelwina (ok 2700 stopni Kelwina). Oczywiście wykluczamy oświetlenie jarzeniowe, które wydaje dźwięk cichego brzęczenia i męczy oczy.
W większości posiada zamontowaną błyszczącą wyściółkę, która jest dla dziecka obiektem fiksacji wzrokowej. Warto zaopatrzyć się w rolety okienne w stonowanej kolorystyce. Jeżeli w nocy, do pokoju dziecka wpada światło latarni, można rozważyć założenie zasłon nieprzepuszczających światła, bądź rolet, tak zwanych podgumowanych. Udowodniono naukowo, że nawet nieduże ilości światła hamują produkowanie melatoniny, a w całkowitej ciemności lepiej śpimy. Dotyczy to także wszelkich mrugających diod, lampek czuwania, świecących zegarów, itp., należy takie urządzenia wynieść do innego pomieszczenia. Zasłonięcie okien można również wykorzystać w ciągu dnia, jeżeli dziecko jest nadmiernie pobudzone. Takim postępowaniem działamy kojąco i relaksacyjnie.
SŁUCH
Jak nakreśliłam wcześniej każde dziecko jest inne, tak samo jak każde posiadające całościowe zaburzenia rozwojowe. Jedno może mieć problem
z nadwrażliwością wzrokową, inne ze słuchową.
„Kiedy byłam mała problem sprawiał mi hałas, który często odczuwałam, jakby wiertło wbijało mi się w nerw. Moje uszy działają jak mikrofony, chwytając wszystkie możliwe dźwięki z równą częstotliwością. Kiedy znajduję się
w gwarnym miejscu przestaję rozumieć mowę, bo nie potrafię wygłuszyć jej hałaśliwego tła.”
[Temple Grandin]Duże problemy z przetwarzaniem sensorycznym wymusza na osobach z ASD, włożenie wielkiego wysiłku w izolowanie szumów i dźwięków z otoczenia. Możemy to zaobserwować w ich zachowaniu, kiedy wykonują szereg działań w obrębie własnego ciała, co sprawia, że wyróżniają się na tle pozostałych ludzi. Częste jest zatykanie uszu z jednoczesnym wydawaniem dźwięków, ciągłym pomrukiwaniem czy buczeniem. Osoby te nie są w stanie robić obu rzeczy jednocześnie, np. patrzenie i słuchanie. Należy zawsze mieć na uwadze, niezależnie od tego, gdzie dziecko się znajduje, że przekazywanie informacji oraz nauczanie takiego dziecka, nie jest sprawą prostą. Najpierw musimy zapewnić mu optymalne warunki do tego, żeby nas zrozumiało. Podczas dostosowywania pokoju dziecka z autyzmem powinniśmy redukować jak największą ilość dystraktorów. Niewątpliwie największym z nich jest telewizor. Niewskazane jest, aby takie urządzenie znajdowało się w pokoju dziecka. Wyjątek stanowi wykorzystanie ekranu do celów edukacyjnych, kiedy treści na nim pokazywane mają cel terapeutyczny, dopasowane są do poziomu funkcjonowania podopiecznego oraz bardzo ważne – zawsze pod ścisłą kontrolą dorosłego. To samo dotyczy telewizora, który jest włączony w innym pokoju. Jeżeli pracujemy z dzieckiem w jego pokoju, dołóżmy wszelkich starań, aby dźwięki z reszty domu zredukować do minimum. Pamiętajmy, że szczególnie wrażliwe ucho dziecka jest w stanie wyłapać nawet najcichszy dźwięk. Dystraktory dźwiękowe, to również grające radio, rozmowy innych osób, hałas z zewnątrz, ruch uliczny, itp. Kiedy zaopatrzamy pokój dziecięcy w zabawki
i sprzęt, warto rozważyć zakup, bądź samodzielne (co polecam) wykona z dzieckiem, instrumenty muzyczne typu grzechotki, bębenek, tamburyno i inne, według uznania. Trzeba wiedzieć, że osoby ze spektrum zaburzeń znacznie lepiej reagują na bodźce, za których uruchomienie i natężenie są odpowiedzialne. Ta zasada dotyczy szczególnie słuchu. Warto zaopatrzyć się w odtwarzacz muzyki. Wykorzystamy go do słuchania dziecięcych piosenek, pobudzania świadomości własnego ciała podczas wykonywania (klik) Programu Aktywności M. Ch. Knillów, naśladowania ruchów motoryki dużej i małej z wykorzystaniem muzyki. Ponadto w celu wyciszenia można włączyć melodię relaksacyjną albo łagodne dźwięki natury (szczególnie polecam przed snem).
WĘCH I SMAK
Osoby z całościowymi zaburzeniami rozwojowymi mogą mieć trudności z odbieraniem bodźców węchowych i smakowych, które wzajemnie się warunkują. Smak potraw nie będzie dla każdego człowieka wyczuwalny jeżeli węch będzie zaburzony. Dziecko z nieodpowiednim odbiorem bodźców w tym zakresie, może nie zwracać uwagi na zapachy i ich nie odróżniać, bądź przeciwnie, najłagodniejsze i najsłabsze zapachy będą dla niego tak silne, że spowodują odruch wymiotny. Jeżeli mamy do czynienia z przypadkiem drugim, należy zapewnić takiej osobie pomieszczenie zapachowo neutralne. Dodatkowo powinno się wykluczyć z całego mieszkania odświeżacze powietrza oraz świece zapachowe. Wszelkie płyny do płukania pościeli mogą być zbyt intensywne. Drzwi pokoju dziecięcego, kiedy podopieczny jest pod okiem dorosłego, niech będą zamknięte, żeby nie przedostawały się do niego niepotrzebne zapachy, szczególnie z kuchni. Niezależnie od tego czy dziecko jest wrażliwe zapachowo czy nie, pamiętajmy o regularnym wietrzeniu pomieszczenia. Dopływ świeższego powietrza natlenia komórki w całym organizmie, a to pozwala się lepiej skoncentrować. Udowodniono, że wietrzone pomieszczenie sprzyja wyciszeniu w momencie wystąpienia mocnego pobudzenia (złości).
DOTYK
Z powodu zaburzenia funkcjonowania zmysłów, każde dziecko z autyzmem potrzebuje dodatkowej stymulacji dotykowej. Wiele badań dowodzi, że ucisk i ciepło pozwalają zmniejszyć pobudzenie, szczególnie jeżeli problem dotyczy uszkodzonego systemu nerwowego. Jeżeli ilość bodźców związanych z tym zmysłem jest za mała, dziecko może stać się nadpobudliwe, zachowania stereotypowe mogą się nasilić, a nawet mieć skłonność do agresji oraz autoagresji. Bardzo często sądzi się, że dzieci z autyzmem nie lubią się przytulać. Nie do końca jest to prawdą. Zachowania ucieczkowe, aby uniknąć przytulania, wynikają z tak zwanej obronności dotykowej. Nie oznacza to jednak, że tego nie potrzebują albo nie chcą. Po prostu jest to dla nich trudne.
„”Będę za Tobą tęsknić Temple”. Szybko podeszła do mnie i pocałowała mnie w policzek. Rozpaczliwie chciałam znaleźć się w jej ramionach, lecz skąd mogła o tym wiedzieć? Stałam jak kołek, uwięziona przez typowy dla autyzmu syndrom dążenie – unikanie. Cofnęłam się przed pocałunkiem, niezdolna znieść dotyku – nawet dotyku kochającej osoby”
[Temple Grandin]W nomenklaturze zaburzeń sensorycznych istnieje pojęcie podreaktywności, czyli opóźnienia dopływu informacji z bodźca do ośrodkowego układu nerwowego. Reakcja na bodziec nastąpi, kiedy zwiększy się jej długość i intensywnoś (tzw. wyższy próg odpowiedzi). Symptomem będzie reakcja dziecka, które będzie chciało „poczuć”, dostarczyć sobie więcej bodźców związanych z dotykiem. Wtedy też jego zachowania będą nasilone w zakresie różnych czynności, np. może się zranić, nie zauważając tego, gryźć ostre przedmioty, wyrywać sobie włosy, wciskać się pomiędzy meble, tarzać się po dywanie, zbyt mocno przytulać się do drugiej osoby. Wykorzystując tę wiedzę, można pomóc dziecku przekierować jego negatywne działanie w pozytywne. Zatem, co możemy zrobić? Zarówno w podreaktywności jak i nadreaktywności na bodźce, działanie terapeutyczne przynosi docisk. Żeby przełamać obronność należy dostarczyć mocnych wrażeń dotykowych, ponieważ w obu przypadkach mówimy o uszkodzonym systemie nerwowym, a silny docisk pomaga go zregenerować. Badania dowodzą, że stymulacja sensoryczna powoduje powstanie nowych połączeń nerwowych.
U dzieci z nadreaktywnością dostarczanie bodźców w postaci ucisku wywoła akceptację dotyku, natomiast u podreaktywnych zmniejszy ilość dostarczanych sobie zbyt intensywnych (według naszych standardów) doznań. Ponadto, obniży się może poziom lęku, bardzo wysoki u osób z autyzmem. Należy dodać, że chcąc dotknąć, przytulić dziecko nadwrażliwe, warto go o tym uprzedzić.
„Stymulacja dotykowa działała uspokajająco na wszystkie dzieci, a dzieciom autystycznym jest wręcz niezbędna. […] Dotknięte po raz pierwszy wyrywa się
i ucieka. Stopniowo uczy się akceptować dotyk, który potem sprawia mu przyjemność.”
[Temple Grandin]Pokój dziecka będzie jemu bardziej przyjazny, kiedy zaopatrzymy go w elementy przyjazne sensorycznie. W zakresie zmysłu dotyku, można wydzielić strefę, tak zwanego, kącika wyciszeń. Znajdować się w nim mogą: poduszki, pufa sako, kocyk, w który dziecko będzie mogło się zawijać, jednocześnie samodzielnie regulować docisk. Na pewno dobrym pomysłem będzie oddzielenie takiego miejsca wyciszenia zasłonką, bądź zakup/zrobienie namiotu tipi.
W dostarczaniu bodźców dotykowych dzieciom pomogą wspólnie zrobione tablice dotykowe, jak poniżej (sposób wykonania zależy własnej kreatywności).
Źródło: https://www.domowemontessori.pl/klocki-sensoryczne/.
Dla dziecka z podreaktywnością (lubiącego mocne doznania) dobrze sprawdzi się kołderka obciążeniowa. Działa poprzez delikatny nacisk stymulujący receptory zlokalizowane w mięśniach i ścięgnach, odpowiedzialnych za dostarczenie prawidłowych informacji na temat położenia ciała przestrzeni oraz ogólnym jego elementów względem siebie. Kołderka obciążająca działa na ciało uspokajająco i wyciszająco, wpływa także na zwiększenie koncentracji uwagi i pomaga regulować długość snu.
Warto wspomnieć o jeszcze jednym zmyśle – równowagi. Powiązany jest z priopriocepcją (czuciem głębokim). Zaburzenia ich przetwarzania wpływają na jakość wykonywanych czynności ruchowych, a także na odczuwanie wibracji i napięcia mięśni. Objawy zaburzenia możemy zauważyć, m.in. poprzez autostymulację dziecka w postaci kręcenia się wokół własnej osi, podskakiwanie, zaburzenia równowagi, obniżoną jakoś planowania ruchu – tzw. dyspraksję, czy niską jakościowo koordynację wzrokowo – ruchową.
Jak dostosować pokój dla dziecka, które zmaga się z takimi zaburzeniami? Jeżeli pozwala na to miejsce, (niekoniecznie w pokoju dziecka), należy rozważyć powieszenie huśtawki (klik) „kokon”, ponieważ stymulacja błędnika (w uchu) pomoże przyspieszyć dojrzewanie systemu nerwowego. Sprawdzić się może także ścianka wspinaczkowa, wibrująca zabawka bądź masażer (dzieci ze stwierdzoną padaczką mogą używać zabawek tego typu tylko po konsultacji z epileptologiem). Warto bawić się z dzieckiem w zawijanie w koc, ciągniecie czy kręcenie w kocu po śliskiej podłodze.
ORGANIZACJA – CZYLI JAK WSZYSTKO ZAPLANOWAĆ?
Informacje o tym, jak dziecko z autyzmem odczuwa bodźce płynące ze środowiska, pomagają przejść do bardzo istotnego tematu organizacji. Każdy człowiek, niezależnie od tego, w jakim jest wieku, czuje się bezpieczniej w uporządkowanej i przewidywalnej przestrzeni. To samo dotyczy osób z wszelkimi zaburzeniami.
Funkcjonowanie osób z autyzmem pokazuje jak ważna jest dla nich stałość i poczucie bezpieczeństwa. W związku z tym, powinno się stworzyć taki pokój, żeby jasno obrazował to, co można w nim wykonywać.
Jeżeli chcemy, aby dziecko mogło skupić się podczas pracy albo wyciszy i zrelaksować pomieszczenie powinno mieć wydzielone strefy pracy i wypoczynku.
Nie można dopuścić do sytuacji, w której zabawki będą wszędzie – na podłodze, krześle, półkach, parapecie, łóżku. Jak dziecko ma się domyślić, gdzie może się bawić, jeżeli zabawki nie znajdują się w jednym miejscu? Zaleca się, aby wyznaczyć miejsce do zabaw swobodnych, np. dywan. Skąd dziecko ma wiedzieć czy teraz jest czas na zabawę, czy pracę? Wykorzystując wspólną, swobodną zabawę z dzieckiem, pracujemy nad wieloma umiejętnościami. Jednak są sytuacje, w których chcemy, żeby dziecko skupiło się na zabawie zorganizowanej (najczęściej stolikowej, ale też na podłodze). Badania wskazują, że większość osób z autyzmem posiada bardzo dobrze rozwinięte widzenie peryferyjnie. Oznacza to, że koncentracja wzrokowa kierowana jest na przedmioty widziane gdzieś obok. Jeżeli chcemy, aby dziecko, w miarę jego możliwości, maksymalnie skupiło się na zabawie kierowanej, zaleca się, aby wszystkie atrakcyjne dla niego zabawki trzymane były w jednym miejscu, na jednej komodzie, najlepiej w pudełkach z przykrywką (wyjątek stanową motywatory do pracy). Pracując przy stoliku należy zadbać, aby zminimalizować zbędne bodźce rozpraszające, ponieważ wszelkie dystraktory wpływają niekorzystnie na koncentrację uwagi. Dziecko robi wiele, aby „uciec” od zadania, które wymaga od niego wysiłku i skupienia uwagi.
Jeżeli chcemy przyzwyczaić małe, bądź nadpobudliwe dziecko do pracy na krześle, zaleca się zachęcić je ulubioną zabawką, którą postawimy na stoliku. Jeżeli nadal ucieka, podzielić naukę umiejętności siedzenia przy stoliku na etapy. Na początku należy rozpocząć zabawę na podłodze, potem kierować się w stronę stolika, żeby finalnie zabawka na nim się znalazła.
Do zabaw rozwijających kontakty społeczne (np. Programy Aktywnośći M. Ch. Knillów) w domu, warto wykorzystać duże lustro. Dziecko siedzi naprzeciwko lustra, a rodzic za nim (jako cień). Taka pozycja umożliwia bliski kontakt fizyczny z rodzicem, ale też nie bezpośredni, co powala na aktywność ruchową dziecka z autokontrolą wzrokową w lustrze.
Większość interesujących zabawek w (przypadku dziecka z autyzmem) nie powinno znajdować się na wyciągnięcie jego ręki. Jeżeli kilka atrakcyjnych rzeczy położonych będzie poza zasięgiem (ale nie wzrokowym), sprowokuje (na swój sposób) poproszenie osoby obok, o pomoc w jej dosięgnięciu. Jest to świetna okazja terapeutyczna, aby ćwiczyć prawidłowy sposób proszenia o przedmiot. Umiejętność ta jest bardzo ważnym ćwiczeniem z zakresu bazowych umiejętności komunikacyjnych. Dorosły przyjmuje niską pozycję, na wysokości oczu dziecka, utrzymuje przy tym kontakt wzrokowy oraz wspólne pole uwagi, zachęca dziecko do poproszenia o przedmiot, dodatkowo szuka nawiązania kontaktu wzrokowego.
Należy wykorzystywać jak najwięcej sytuacji do pracy nad prawidłowym komunikowaniem się dziecka z rodzicem, np. w miejscu przechowywania zabawek. W zależności od tego na jakim etapie komunikacyjnym jest dziecko, na pudełkach z zabawkami przykleja się odpowiedni wyraz (kategorię zabawek, które są w środku np. klocki), bądź symbol obrazkowy. Równocześnie należy ćwiczyć gest wskazywania palcem/ręką dziecka na obiekt i eliminować przedmiotowe traktowanie rodzica – posługiwanie się jego ręką w celu osiągnięcia preferowanej rzeczy.
Pamiętajmy o tym, że są momenty, w których każde dziecko ma prawo do słabszej kondycji psychofizycznej. Może być wtedy marudne, przebodźcowane, bądź zdenerwowane. Zaleca się aby w takich sytuacjach miało swój kącik wyciszenia, gdzie będzie mogło spróbować opanować emocje, albo odpocząć. Za takie miejsce może posłużyć omawiany wcześniej kącik stymulacji dotykowej.
Każda osoba z autyzmem potrzebuje poczucia stałości i przewidywalności. W celu zminimalizowania dzieciom stresu wynikającego z wielości docierających do nich bodźców, stosuje się plany dnia i aktywności. Warto pamiętać, żeby plany zawsze znajdowały się w miejscu widocznym i dostępnym. Zawsze uprzedzajmy dziecko w przypadku zmiany w jego planie dnia, to dla niego gwarant bezpieczeństwa. Wizualna podpowiedź w postaci obrazka będzie najlepiej zrozumiała. Zmian w planie dnia może dokonywać również dziecko, pod okiem opiekuna, który wcześniej uprzedza podopiecznego o zmianach.
Podczas przebywania dziecka autystycznego w domu, który jest przyjazny sensorycznie, dostarczana do jego organizmu odpowiednia liczba bodźców pozwala mu na wytchnienie. Planując odpowiednią organizację, zapewniamy, tak ważne dla niego, poczucie stałości i przewidywalności. Każdy rodzic chce zapewnić swojej pociesze jak najlepszą możliwość kształtowania jego rozwoju.
Wszyscy jesteśmy inni i to jest cudowne. Niektóre różnice są łatwe do zauważenia, np. wzrost, fryzura, kolor oczu itd. Innych różnic nie można zobaczyć, np. ulubionego jedzenia, lęków albo wyjątkowych umiejętności. Co ciekawe, postrzeganie świata także może nas różnić. Zmysły stale przesyłają informacje do mózgu o otoczeniu i innych ludziach. Kiedy mózg i zmysły osoby nie komunikują się dobrze, mózg może stać się zdezorientowany i przytłoczony, wpływając na ich postrzeganie świata. Dlatego należy nauczyć się patrzeć na unikalny świat osób z ASD, zobaczyć go tak jak oni, a wtedy będziemy mogli zaoferować im jak najlepszą pomoc.
mgr Paulina Olszak – pedagog, pedagog specjalny,
terapeuta kognitywny metodą Instrumental Enrichment.
Bibliografia:
Temple Grandin, Margaret M. Scariano (1995), Temple Grandin, wyd. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa;
Hilde De Clarq (2005), Autyzm od Wewnątrz. Poradnik, wyd. Fraszka Edukacyjna, Otwock;
Temple Grandin (2020), Autyzm i problemy natury sensorycznej, wyd. Harmonia, Gdańsk;
Magdalena Wójcik (2014), Diagnoza i terapia specyficznych trudności i zaburzeń sensorycznych u dzieci z autyzmem, redakcja naukowa: Anna Prokopiak, Niedyrektywność i relacja. Terapia osób z zaburzeniami ze spektrum autyzmu, wyd. Fraszka Edukacyjna, Alpha, Warszawa, Lublin 2014.
Przypisy Internetowe:
Metoda Knillów – czym jest, jak wygląda terapia i Programy Aktywności
https://www.domowemontessori.pl/klocki-sensoryczne/.
키워드에 대한 정보 pokój dla dziecka z autyzmem
다음은 Bing에서 pokój dla dziecka z autyzmem 주제에 대한 검색 결과입니다. 필요한 경우 더 읽을 수 있습니다.
이 기사는 인터넷의 다양한 출처에서 편집되었습니다. 이 기사가 유용했기를 바랍니다. 이 기사가 유용하다고 생각되면 공유하십시오. 매우 감사합니다!
사람들이 주제에 대해 자주 검색하는 키워드 Rozwój dziecka z autyzmem 💙
- autyzm
- leczenie autyzmu
- terapia
- diagnoza autyzmu
Rozwój #dziecka #z #autyzmem #💙
YouTube에서 pokój dla dziecka z autyzmem 주제의 다른 동영상 보기
주제에 대한 기사를 시청해 주셔서 감사합니다 Rozwój dziecka z autyzmem 💙 | pokój dla dziecka z autyzmem, 이 기사가 유용하다고 생각되면 공유하십시오, 매우 감사합니다.
